Święta Jadwiga pochodziła z Bawarii. W młodości otrzymała wszechstronną formację intelektualną i duchową. Jako żona Henryka I Brodatego w 1202 r. została księżną śląską. Dzielnie towarzyszyła mężowi w jego rządach oraz współdziałała z nim w utrzymaniu lub przywracaniu pokoju na Śląsku. Była znana z surowego życia pokutnego, działalności dobroczynnej i wspierania życia zakonnego w kraju: założyła hospicjum dla trędowatych, wędrowny szpital, ufunodowała kilkanaście kościołów parafialnych i klasztor cysterek w Trzebnicy, w którym zamieszkała po śmierci męża i gdzie zmarła wyczerpana surową ascezą i pracą. Wkrótce po jej kanonizacji została ogłoszona patronką i przemożną opiekunką Śląska, a w XIII wieku patronką Polski.
