Cierpienie i wszelkie trudności bywają konieczne dla wykształtowania w sobie ducha. Bóg – choć jest pełen dobroci – dopuszcza takie wydarzenia, by sam człowiek mógł poznać własną duszę i jeszcze bardziej zwrócić się ku swemu Stwórcy. Dzięki temu idziemy drogą zaufania. Chrześcijanie czują bowiem, że nie przypadkowy układ zdarzeń ani zło jakiejkolwiek maści, a także własna zaradność kształtuje losy świata i jego stworzeń, lecz Opatrzność. Liturgia zwraca się więc ku Bogu jako Stwórcy wszelkiego dobra (kolekta) i Dawcy szczęścia, które nie przemija – jak jego Twórca.
