Przywilejem i jednocześnie powinnością chrześcijan jest składać ofiarę z siebie. To prawdziwie kapłańska godność: bycie miłą Bogu ofiarą. Jest to o wiele trudniejsze od jakiegokolwiek rytuału, ale nadaje mu wewnętrzną wartość, podobnie istotną jak ta, która płynie z mocy sakramentu. Modlimy się w tym tygodniu, wspominając również to, że Bóg pozwala nam radować się w Jego Boskich darach. To one dają nam siłę do poddania siebie Bogu i postępowania na drodze wiary. Jesteśmy w tej drodze podobni do apostołów, którzy zobaczyli kolejny z cudów Jezusa i po raz kolejny uwierzyli. Liturgia więc domaga się tego, by obecny w nas Jezus wraz z nami był nie tylko składającym ofiarę, ale i sam ofiarą. A wtedy rośnie w nas cudowna droga wiary Pana.
