Niesamowite jest to, że najpierw Bóg stawia człowieka do pionu w aspekcie duchowym, aby mógł w pełni uczestniczyć w Eucharystii. Stwórca nie godzi się na to, aby nasza godność była deptana, człowiek nie przebywał w należnym mu miejscu. Nie ma większej miłości jak ofiarować najcenniejszy skarb swojemu przyjacielowi. To właśnie uczynił Bóg Ojciec, posyłając swojego Syna na świat w tajemnicy, do której celebracji się przygotowujemy. Troski świata nie pozwalają nam wyrwać się z letargu, który ogranicza postrzeganie cudów Bożej miłości. Jeszcze raz niech Pan podniesie nas, uzdrowi, nakarmi i pośle. Kontemplujmy dziś w każdym czasie refren psalmu: Oto Bóg przyjdzie, ażeby nas zbawić. Nie jesteśmy powołani do klęski, celem naszego wędrowania jest spotkanie. Spotkanie z Życiem.
