Chociaż dzisiejsza uroczystość dla wielu kojarzy się z postaciami trzech króli, to jednak jej istotą jest Objawienie. I stąd mamy uroczystość Objawienia Pańskiego. Królowie, czy raczej mędrcy, bo tak Ewangelia ich nazywa, nie wymieniając ich liczby, nie są jednak nieistotni. Tradycja chrześcijańska trafnie odczytała w nich przedstawicieli ludów pogańskich, które w ciągu wieków przyjęły chrzest, ubogacając Kościół. Wśród nich byli również nasi przodkowie. Decyzja pierwszego polskiego władcy Mieszka I, aby przyjąć chrzest, stawia go na równi z mędrcami z Ewangelii, którzy oddali Dzieciątku Jezus pokłon. Była ona również kolejnym przykładem wypełniania się proroctwa Izajasza z pierwszego czytania. Dzisiejsza liturgia zachęca nas do tego, abyśmy objawienie Jezusa Chrystusa, które ukształtowało historię naszego narodu, przyjęli osobiście do naszego serca, naśladując naszych przodków. Światło Objawienia Pańskiego nie zgasło i ciągle ma moc obdarzyć nas udziałem w Boskiej, nieśmiertelnej chwale (zob. prefacja).
