Niezwykle radykalny prorok uznawany przez chrześcijan i muzułmanów. Ten, który już w łonie swej niepłodnej matki rozpoznał Mesjasza. Bliski krewny i przyjaciel Jezusa. Zwyczajnie zabity przez głupotę córki, żeby zagłuszyć wyrzuty sumienia cudzołożnej matki. Porażka kończąca błyskotliwą karierę tego, który miał torować drogę Mesjaszowi? Nie, tylko dowód na to, że życie jest ważniejsze od śmierci, a śmierć może być życiodajna. Bo owoc życia Jana trwa na wieki. A śmierć była tylko chwilą hańby tetrarchy. Tu znowu widać, że zaufanie Bogu nie gwarantuje sielanki na ziemi, ale wieczną ucztę w niebie. Taka postawa serca przejawia się nadludzką odwagą, niezrozumiałą dla świata. To daje siłę pójścia za Bogiem, nawet za cenę życia.
