Dzisiejsza liturgia dwukrotnie powtarza pytanie o to, kim jest człowiek. Nie jest to pytanie filozoficzne, szukające tego, co określa ludzką naturę, lecz pytanie, które żywi się podziwem i zdziwieniem, że musi on być kimś wielkim, skoro sam Bóg o nim pamięta i troszczy się o niego. Mówi więc o człowieku w kontekście jego odniesienia do Boga, bo w nim odsłania się prawdziwe człowieczeństwo. Wzorem tego człowieczeństwa jest Chrystus. Patrząc na Niego, uczmy się być autentycznymi ludźmi. Jest to niezmiernie ważne, bo każda duchowość rozpoczyna się i bazuje zawsze na byciu po prostu człowiekiem. Tego uczy nas Chrystus, który po to przyszedł na ziemię, byśmy mogli żyć pełnią życia, jaką można znaleźć jedynie w Nim. Być człowiekiem to podobać się Bogu.
