Wspominamy w liturgii człowieka, który wszystko oddał Chrystusowi i stał się wszystkim dla innych, by ich dla Chrystusa pozyskać. Poświęcił swoje życie młodzieży, gromadząc przy sobie tych, o których nikt nie pomyślał, uczył ich prawd wiary, szukał dla nich pracy, był z nimi jako towarzysz ich radości, nadziei i chwil bolesnych. Szukał w nich ukrytego dobra i wychowywał ich, szanując ich wolność oraz ukazując im Boga, dla którego warto żyć. Uczył świętości, która nie polega na wielkich czynach, ani nie musi wyrażać się w cudownych wydarzeniach, ale jest wiernością Bogu w codziennych, zwyczajnych obowiązkach i jest życiem, w którym czynność jest aktem miłości Boga i bliźniego. Prośmy więc Pana, by zapalał nasze serce miłością, która troszczy się o chwałę Boga i zbawienie bliźnich.
