Bierzcie i jedzcie – to jest Ciało moje. Bóg daje nam chleb z nieba, którym posila nas, abyśmy nie ustali w drodze. Jak niegdyś karmił manną lud wybrany zdążający do ziemi obiecanej, tak teraz karmi nowy lud wybrany zmierzający do nowej ziemi obiecanej, czyli do nieba. Daje nam jako pokarm chleb codzienny dla ciała i chleb eucharystyczny dla duszy. Jeden i drugi jest ważny. Jeden i drugi jest potrzebny. Jeden i drugi nigdy nie powinien nam spowszednieć. Uczucie głodu jest zbawienne, gdyż nie pozwala zapomnieć o konieczności jego zaspokojenia. Dlatego dzisiejsza liturgia – a zwłaszcza modlitwa po komunii – chce rozbudzić w nas ten głód chleba eucharystycznego i pragnienie zaspokojenia go podczas Mszy św.: Prosimy Cię, Boże, spraw, abyśmy zawsze pragnęli tego Chleba, który daje prawdziwe życie.
