Smutek i samotność są częstą konsekwencją popełnianych grzechów. Dobrze wyraża tę prawdę antyfona na wejście, która po wyznaniu: jestem samotny i nieszczęśliwy, dodaje: przebacz mi wszystkie grzechy. Każde wypowiedzenie posłuszeństwa Bogu sprawia, że z czasem odczuwamy skutki zerwanej relacji. Wina jednak leży nie po stronie Boga, który miałby się od nas gniewnie odwrócić. Odpowiedzialni za swoje nieszczęście często jesteśmy my sami, wierząc, że realizacja szatańskich pokus jest wyrazem nowoczesnej samorealizacji. Stajemy więc wobec Ojca i powtarzamy słowa pełne zaufania: oddal wszystko, co nam szkodzi, i daj wszystko, co nas trwale uszczęśliwi (por. kolekta).
