Karol Boromeusz już w wieku dwudziestu kilku lat intensywnie działał na dworze papieża Piusa IV. Doprowadził do końca obrady Soboru Trydenckiego, a potem jako arcybiskup Mediolanu gorliwie wprowadzał w życie jego postanowienia. Zreformował życie i obyczaje kościelne w duchu soborowym. Widząc, że źródłem herezji i nadużyć w Kościele, w tym także powstania protestantyzmu, jest niewiedza, jako pierwszy założył seminarium duchowne, mające na celu kształcenie kandydatów do kapłaństwa, a tym samym podniesienie intelektualnego stanu duchownych. Również w obecnych czasach kryzysu religijnego może służyć i dla duchownych, i dla świeckich, jako wzór wielkiej troski o Kościół i stan wiary w świecie.
