Papież Leon Wielki przez 21 lat kierował Kościołem (w latach 440-461) w czasach licznych sporów teologicznych. Zwalczał m.in. herezję Pelagiusza, głoszącego, że Chrystus nie przyniósł odkupienia z grzechów, i Nestoriusza, który twierdził, że w Jezusie mieszkały dwie osoby. Na Soborze Chalcedońskim, po odczytaniu jego dogmatycznego listu, ojcowie soborowi zawołali: „Piotr przemówił przez usta Leona”. Miał on tak duży autorytet w świecie, że doprowadził do uznania prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego, Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol. Bronił Rzymu przed najazdem Attyli, króla Hunów, i Genzeryka, króla Wandalów. Zwalczał praktyki pogańskie, gorliwie wspierał ubogich. Jako pierwszy papież uzyskał przydomek „Wielki” i do dzisiaj jest wzorem żarliwej troski o Kościół powszechny.
