Dziś częściej niż w przeszłości możemy śledzić przebieg uroczystości, podczas których Kościół włącza kogoś do grona błogosławionych lub świętych. Odsłania nam przy okazji historię czyjegoś życia, która zachwyca, wzrusza, pociąga. Jest w nas wówczas pewne napięcie, bo z jednej strony słyszymy w sobie wołanie ku świętości, a z drugiej lęk przed drogą, która prowadzi do świętości. Dziś w liturgii staje przed nami zakonnik, reformator i mistyk – św. Jan od Krzyża. I chociaż przez wiele lat zmagał się z oschłością, pustką, ciemnością i cierpieniem, to mimo wszystko, jakby wbrew sobie, świadomie zdecydował się na wierną miłość do Boga, aż do wyrzeczenia się samego siebie. Bóg był dla Jana prawdziwym skarbem, jego najbardziej realnym światem. Za taką miłością tęsknimy.
