Liturgia ostatnich dni Adwentu wprowadza nas w niezwykle plastyczne sceny historii zbawienia, które nabierają jeszcze większego dynamizmu. Pan Bóg faktycznie w nich przyspiesza. Odsłania człowiekowi swoje pragnienie – już nie może się doczekać, kiedy dotknie w ludzkim ciele tej ziemi, po której chodzimy, i wszystkich naszych spraw. Przychodzi, co często podkreślamy, jako Emmanuel, Bóg, który był, jest i będzie z nami na zawsze, ale nie po to, by stać się dla nas ciężarem, lecz Panem wyzwalającym z grzechu, lęku, ciemności i wątpliwości. Przybliża się wyraźnie i zarazem subtelnie. Staje na progu, dając nam czas, by przyjrzeć się Mu jeszcze uważniej. Obyśmy nie rozminęli się z Nim, bo przecież to On jest naszym Zbawicielem. I nie ma innego.
