Okres Wielkiego Postu to czas wzmożonej ascezy, wysiłków w celu przemiany życia, nawrócenia się do Boga. Teksty liturgiczne, a jeszcze bardziej słowo Boże czytane w liturgii wielkopostnej, motywują do powrotu na właściwą drogę postępowania. Powrót do bliskich relacji z Bogiem, ale także z bliźnimi zakłada konieczność pokory u człowieka nawracającego się, co w konsekwencji wymaga przyznania się do popełnionych grzechów, do stanięcia w prawdzie przed Bogiem, ludźmi i wobec samego siebie. Według św. Teresy z Avila pokora to życie w prawdzie. Oznacza to, z jednej strony, świadomość swojej słabości, grzeszności, przede wszystkim zaś zależności od Boga, ale z drugiej strony, jest także prawdą to, że człowiek jest celem nieskończonej miłości Pana Boga.
