Majestat i piękno, blask i potęga Boga budzą zachwyt, którego wyrazem jest śpiew: śpiewaj Panu, ziemio cała (por. antyfona na wejście). Śpiew może wyrażać radość, która jest owocem życia w łasce, obfitującego w dobre uczynki; życia w wierze, która jest poddawana próbom, podobnie jak wiara Abrahama. Bóg jest ze swoim ludem. Kto do Niego przychodzi, promienieje radością, nie doznaje wstydu i nie chodzi w ciemności. Może nie zawsze dostrzega owoce swoich trudów, ale dzięki nim ma możność rozwoju. Apostołowie w czasie burzy na jeziorze wyrzucali Jezusowi brak zainteresowania ich losem, wykazując tym samym niewiarę w bóstwo Mistrza. Wiele musieli się jeszcze nauczyć, doświadczyć wewnętrznego bólu, jaki towarzyszy rozwojowi, by w ostatniej próbie życia odnieść zwycięstwo.
