Dzisiaj liturgia przypomina nam o tym, że Pan Bóg – pomimo naszej niewdzięcznej niewierności – zawsze pozostaje wierny przymierzu, którym się z nami związał, począwszy od przymierza z Abrahamem po ostateczne i wieczne przymierze w Jezusie Chrystusie. Droga wielkopostna, przeżywana jako łaska oczyszczenia i wewnętrznego przebudzenia, prowadzi nas poza smutek zamknięcia na łaskę Bożą i ukierunkowuje nas na radość chwalebnego dnia Chrystusa – dnia, który już jest obecny i który dochodzi w nas do swej pełni, aż do ostatecznej paruzji. Nie można jednak wejść w Dzień Pana, jeśli najpierw nie wejdzie się w Jego godzinę i nie będzie się piło z kielicha Jego męki.
