Także dziś na liturgii stajemy w bezpośrednim kontakcie z misterium Osoby Jezusa Chrystusa i Go kontemplujemy. Pokorny Sługa Pana, wezwany od łona swej matki do misji zbawienia całego świata, pokazuje nam dziś oblicze człowieka doświadczającego swojej bezsilności i miotanego uczuciami ogromnej samotności. Teraz jednak Bóg pozostawia Go w ciemnościach, które coraz bardziej zacieśniają się wokół Niego. To jest kenoza – całkowite unicestwienie. Jednak to właśnie ta sytuacja ekstremalnej bezradności Sługi staje się niezwykle skutecznym narzędziem mocy Boga, który chce dotrzeć do człowieka w samym rdzeniu jego istnienia, w nagiej prawdzie o nim. Tak więc w Chrystusie – i w nas – lament zamienia się stopniowo w pieśni nadziei i dziękczynienia.
