„Sprawowanie Eucharystii w ofierze Mszy św. jest źródłem i celem kultu, jaki się jej oddaje poza Mszą. Święte postacie przechowuje się przede wszystkim w tym celu, aby wierni, którzy nie mogą brać udziału we Mszy Świętej, zwłaszcza chorzy i starsi, jednoczyli się przez Komunię sakramentalną z Chrystusem i Jego Ofiarą, którą składa się we Mszy Świętej”. Zwyczaj przechowywania świętych postaci wprowadzony po to, by umożliwić przyjmowanie Komunii św. poza Mszą św., dał początek adoracji Najświętszego Sakramentu i oddawania mu kultu uwielbienia, który należy się samemu Bogu. Ma on mocne i trwałe uzasadnienie w praktyce Kościoła, a także określone formy sprawowania go – które zostały zawarte w księdze zatytułowanej: Komunia Święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą Świętą i które będziemy omawiać w kolejnych artykułach z tej serii.
Ośrodkiem całego życia chrześcijańskiego zarówno dla Kościoła powszechnego, jak i poszczególnych Kościołów lokalnych jest sprawowanie Eucharystii. Sakramenty oraz wszystkie kościelne posługi i formy apostolstwa wiążą się ze świętą Eucharystią – z niej wypływają i do niej prowadzą. W niej „zawiera się bowiem całe dobro duchowe Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb żywy, który […] dał życie ludziom”. Chrystus obecny w chlebie eucharystycznym zaprasza jednak każdego z nas do składania z Nim w ofierze nas samych, swoją pracę i wszystko, co jest dla nas ważne.
Chrystus jest obecny w postaciach eucharystycznych również po zakończeniu Mszy Świętej. Dlatego też przechowuje się je, aby wskazać na rzeczywistą obecność wśród nas Emmanuela, który jest „Bogiem z nami” […], „jest bowiem dniem i nocą pośród nas, mieszka w nas pełen łaski i prawdy”. Stąd, jako wierzący katolicy, możemy oddawać Najświętszemu Sakramentowi najwyższy kult uwielbienia, który należy się prawdziwemu Bogu. Nie powinien on być „mniej czczony z tego powodu, że Chrystus Pan ustanowił go do spożywania”. Dlatego też koniecznie jest właściwe uporządkowanie i ożywienie nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu Eucharystii, rozpatrując tajemnicę eucharystyczną zarówno w odniesieniu do Mszy św., jak i w kulcie świętych postaci, które są przechowywane poza Mszą św. dla rozszerzenia łaski i ofiary.
Podczas sprawowania Mszy św. ujawniają się stopniowo wszystkie sposoby obecności Chrystusa w Jego Kościele. Jest On obecny w samym zgromadzeniu wiernych zebranym w Jego imię; w swoim słowie, kiedy zebranym czyta się i wyjaśnia Pismo św.; w osobie kapłana, który przewodniczy liturgii; i przede wszystkim jest obecny pod postaciami eucharystycznymi. Ta obecność Chrystusa „nazywa się rzeczywistą nie dlatego, jakoby inne sposoby obecności nie były rzeczywiste, lecz dlatego że jest to obecność najwyższego stopnia” (por. Paweł VI, Mysterium fidei).
Miejsce przechowywania Najświętszej Eucharystii powinno się szczególnie wyróżniać. Należy bardzo troszczyć się o to, aby ułatwiało ono prywatną adorację i modlitwę. Cel ten łatwiej można osiągnąć przez przygotowanie kaplicy oddzielonej od nawy głównej.
Najświętszy Sakrament powinien być przechowywany w tabernakulum, które jest jedno, nieruchome, mocne i nieprzeźroczyste. Powinno być tak zamknięte, aby wykluczało niebezpieczeństwo profanacji. Należy je umieścić w takiej części kościoła lub kaplicy, która jest dostojna, dobrze widoczna, należycie ozdobiona i sprzyjająca modlitwie. Według przyjętego zwyczaju przed tabernakulum, w którym przechowuje się Najświętszy Sakrament, winna nieustannie płonąć specjalna lampka, aby wskazywać na obecność Chrystusa i pobudzać do Jego czci.
