„Na początku liturgii eucharystycznej przynosi się do ołtarza dary, które staną się Ciałem i Krwią Chrystusa” (OWMR 73). Wcześniej jednak przygotowuje się ołtarz, czyli stół Pański, który jest ośrodkiem całej liturgii eucharystycznej. Umieszcza się na nim: korporał (kwadratowe płótno, na którym stawia się patenę i kielich), puryfikaterz (prostokątny materiał służący do oczyszczenia, puryfikacji naczyń liturgicznych – pateny i kielicha), mszał i kielich. Dobrze jest, jeśli dary, które mają stać się Ciałem i Krwią Pańską, czyli chleb, wino i wodę przynoszą wierni. Obrzęd ten jest wyrazem duchowej łączności zgromadzonych z ofiarą Chrystusa. Dary te przyjmuje kapłan lub diakon i stawia na ołtarzu. Procesji z darami towarzyszy śpiew, który powinien trwać przynajmniej do chwili, gdy dary zostaną złożone na ołtarzu. Może on być wykonywany również wtedy, gdy nie ma procesji z darami.
Podczas składania darów na ołtarzu kapłan odmawia przewidziane na ten moment modlitwy. Może również – zwłaszcza podczas bardziej uroczystych celebracji – okadzić dary złożone na ołtarzu, a następnie krzyż i ołtarz, „aby w znakach wyrazić, że ofiara i modlitwa Kościoła wznosi się przed oblicze Boże jak kadzidło” (OWMR 75). Diakon lub inny usługujący może także okadzić kapłana przewodniczącego liturgii „dla uczczenia jego świętej posługi” oraz zgromadzony lud „z racji jego godności wynikającej z chrztu” (OWMR 75). Następnie kapłan, stojąc z boku ołtarza, obmywa ręce, wyrażając w ten sposób pragnienie duchowego oczyszczenia. Obmyciu temu również towarzyszą odmawiane przez kapłana modlitwy. Obrzęd przygotowania darów kończy się modlitwą, do której kapłan wzywa zgromadzonych wiernych, „aby się modlili razem z nim” (OWMR 77). Modlitwa nad darami kończy przygotowanie darów i przygotowuje zgromadzenie do modlitwy eucharystycznej.
W strukturze modlitwy eucharystycznej, która jest modlitwą dziękczynienia i uświęcenia, możemy wyróżnić następujące elementy: a) dziękczynienie, które wyraża się zwłaszcza w prefacji; b) aklamację, czyli śpiew Święty, Święty, Święty… – zgromadzenie łączy się w ten sposób z aniołami w niebie; c) epiklezę, czyli wzywanie mocy Ducha Świętego, aby dary przez nas złożone stały się Ciałem i Krwią Chrystusa, a Ci, którzy będą je spożywać, zostali uświęceni mocą tego Ducha; d) opowiadanie o ustanowieniu i konsekrację – przez słowa i czynności Chrystusa dokonuje się ta sama ofiara, którą Chrystus ustanowił podczas Ostatniej Wieczerzy; e) anamnezę – spełniając nakaz samego Chrystusa, Kościół sprawuje pamiątkę, wspominając Jego błogosławioną Mękę, chwalebne Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie; f) ofiarowanie – sprawując tę pamiątkę, Kościół zgromadzony tu i teraz składa Ojcu nieskalaną Ofiarę; w tym momencie również zgromadzeni wierni powinni samych siebie składać Bogu w ofierze, by każdego dnia przez pośrednictwo Chrystusa łączyć się coraz bardziej z Ojcem i między sobą, aby „w końcu Bóg był wszystkim we wszystkich” (OWMR 79); g) modlitwy wstawiennicze – wyrażają prawdę, że Eucharystia jest sprawowana w łączności z całym Kościołem na ziemi i w niebie oraz że składamy tę ofiarę za wszystkich członków Kościoła – żywych i umarłych; h) końcową doksologię – wyrażającą uwielbienie Boga, jej potwierdzeniem jest końcowe, uroczyste Amen wypowiadane przez wszystkich zgromadzonych.
