„W celebracji Mszy św. z udziałem ludu czytania wykonuje się zawsze z ambony” (OWMR 58). Zgodnie z tradycją wykonywanie czytań jednak nie jest funkcją przewodniczącego, lecz usługujących, którymi mogą być odpowiednio do tego przygotowani zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Warto jednak zwrócić uwagę na to, aby nie były to dzieci, dla których czytany tekst jest często trudny i niezrozumiały, nie są więc w stanie proklamować go z należytą godnością i skutecznością głoszenia.
„Po pierwszym czytaniu następuje psalm responsoryjny, który jest integralną częścią liturgii słowa” (OWMR 61). Sprzyja on medytacji nad słowem Bożym i zarazem jest na nie odpowiedzią. Stąd też całe zgromadzenie powinno uczestniczyć w śpiewie przynajmniej refrenu. Można też wykonywać psalm w sposób ciągły, bez refrenu, jednak w takim wypadku psalm powinien być śpiewany przez całe zgromadzenie liturgiczne. a nie tylko przez psałterzystę czy kantora. Po czytaniu, które bezpośrednio poprzedza Ewangelię, wykonuje się aklamację Alleluja lub inny śpiew przewidziany na dany okres liturgiczny tak jak np. w Wielkim Poście. Jeśli aklamacja nie może być śpiewana, można ją opuścić. Natomiast sekwencje przewidziane na uroczystości Wielkanocy i Zesłania Ducha Świętego wykonuje się zawsze przed Alleluja, a słuchający jej wierni pozostają w postawie siedzącej.
Szczytem liturgii słowa jest czytanie Ewangelii, którą należy otaczać najwyższym szacunkiem, co zostaje podkreślone również specjalnymi oznakami czci. Ten, który ma ją głosić, przygotowuje się do tego przez błogosławieństwo (diakon) lub modlitwę (kapłan), a zgromadzeni słuchają jej w postawie stojącej (por. OWMR 60). Przy uroczystych celebracjach dobrze jest także wykorzystywać Ewangeliarz – czyli księgę zawierającą tekst Ewangelii, odróżniającą się od lekcjonarza. Po proklamacji Ewangelii powinna ona zostać umieszczona w miejscu dobrze widocznym dla zgromadzonych.
Homilia następująca po Ewangelii, głoszona przynajmniej w niedziele i święta, powinna być wyjaśnieniem usłyszanego słowa lub celebrowanych misteriów, uwzględniając szczególne potrzeby słuchaczy. Powinna być głoszona przez kapłana, który przewodniczy danej celebracji, lub diakona, który mu towarzyszy. Nie powinien głosić homilii kapłan, który w danej celebracji nie bierze
udziału i wychodzi na ambonę tylko po to, by wygłosić kazanie. Po homilii winna nastąpić krótka chwila milczenia, aby słuchacze mieli czas przyswoić sobie usłyszane treści.
Odpowiedzią na usłyszane słowo jest wyznanie wiary – odmawiane w niedziele i uroczystości oraz modlitwa powszechna. W Polsce przyjęto tradycyjną formę wyznania wiary, którą jest symbol nicejsko-konstantynopolitański. W okresie Wielkiego Postu i Wielkanocy można go zastąpić chrzcielnym wyznaniem wiary, zwanym symbolem apostolskim, który najczęściej odmawiamy podczas codziennego pacierza. Zgodnie ze wskazówkami Episkopatu Polski wierni podczas wyznania wiary głęboko się pochylają na słowa: „I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy, i stał się człowiekiem”. W uroczystość Zwiastowania i Narodzenia Pańskiego na te słowa przyjmuje się postawę klęczącą.
Lud odpowiada na usłyszane słowo w modlitwie powszechnej, czyli modlitwie wiernych, zanosząc błagania za wszystkich ludzi oraz uwzględniając potrzeby konkretnej wspólnoty lokalnej. Kapłan rozpoczyna i kończy tę modlitwę z miejsca przewodniczenia, natomiast wezwania wygłasza diakon lub lektor, stojąc przy ambonie. Wezwania powinny być zwięzłe, a i ich liczba nie powinna przekraczać sześciu. Wierni, po podaniu każdej intencji odpowiadają na nią wezwaniem lub też pozostają w milczeniu.
