Choć Niedziela Palmowa i niedziele Wielkanocy należą do różnych okresów liturgicznych, to jednak treściowo są ze sobą bardzo mocno powiązane. Niedziela Palmowa jest już wprowadzeniem w wydarzenia Wielkiego Tygodnia, które doprowadzą nas do Triduum Paschalnego i celebracji Zmartwychwstania. Dlatego już w tekstach biblijnych przeznaczonych na tę niedzielę są złączone dwa fundamentalne wydarzenia z życia Chrystusa: uroczysty wjazd do Jerozolimy – który podkreśla Ewangelia czytana na rozpoczęcie procesji przed Mszą św., i czytanie podczas Eucharystii Męki Pana Jezusa. Ona też podkreśla charakter tego dnia, który uwypuklają jeszcze bardziej dwa poprzedzające ją czytania: tzw. Trzecia pieśń o słudze Pańskim z Księgi Izajasza i Pieśń o uniżeniu Chrystusa z Listu do Filipian. Dramaturgię czytań uzupełnia psalm responsoryjny tej niedzieli, którym jest Psalm 22 z refrenem: Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?
W pierwszą niedzielę Wielkanocy, czyli Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, otrzymujemy bardzo bogaty stół słowa Bożego. W Wigilię Paschalną, która rozpoczyna obchody Wielkanocy, mamy aż dziewięć czytań − siedem ze Starego Testamentu i dwa z Nowego. Czytania te pomagają nam przejeść przez całą historię zbawienia, ukazując ją w perspektywie Zmartwychwstania. Kluczowa jest oczywiście Ewangelia o Zmartwychwstaniu Chrystusa. Warto jednak zwrócić uwagę na czytanie z Listu do Rzymian, w którym otrzymujemy zwięzłą katechezę na temat chrztu. Jest on zanurzeniem w Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa, czyli w Jego Passze. Dzięki temu – jak pisze autor listu – umarliśmy dla grzechu, żyjemy natomiast dla Boga w Chrystusie Jezusie.
Czytania przeznaczone na Mszę św. w dzień Zmartwychwstania również podkreślają tę prawdę, wzywając nas jednocześnie do tego, abyśmy dążyli do tego co w górze (drugie czytanie, z Listu do Kolosan). W pierwszym czytaniu natomiast św. Piotr przypomina nam kerygmat wiary: Chrystus został zabity, ale Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia. Ewangelia natomiast ukazuje nam Apostołów Piotra i Jana przy grobie Jezusa. Biegnący do pustego grobu są symbolem pokonywania drogi wiary do Zmartwychwstania.
W kolejną niedzielę znów otrzymujemy symboliczny opis przechodzenia z ciemności i zamknięcia (zamknięte drzwi) do światła wiary w Zmartwychwstałego. To On sam staje w centrum ich i naszego życia, a swoim światłem pragnie przeniknąć mroki, w których wciąż pozostajemy. Jezus przekazuje swoim uczniom pokój i Ducha Świętego. Właśnie ten Duch jednoczy pierwszych chrześcijan tak bardzo, że św. Łukasz w Dziejach Apostolskich napisał o nich, że przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Natomiast św. Piotr w drugim czytaniu podkreśla, że Jezus Chrystus przez powstanie z martwych na nowo zrodził nas do żywej nadziei.
W trzecią niedzielę Wielkanocy w roku A w Ewangelii otrzymujemy opowieść o uczniach idących do Emaus. To symboliczny opis drogi, którą musi pokonać każdy wierzący w Chrystusa, aby odkryć w swoim życiu obecność Zmartwychwstałego. To także opis liturgii eucharystycznej sprawowanej przez pierwszych chrześcijan. Jej głównymi częściami, podobnie jak jest dzisiaj, były − liturgia słowa, wyjaśnienie pism, i liturgia eucharystyczna, łamanie chleba. W pierwszym czytaniu znów słyszymy kerygmat – nigdy dość przypominania go. A w drugim św. Piotr zachęca nas do przeżywania naszego życia na ziemi w nadziei, że skoro Bóg wskrzesił Jezusa, to i nam da udział w tej samej chwale.
