Msza św. rozpoczyna się procesją wejścia, w której bierze udział kapłan przewodniczący liturgii wraz z usługującymi. Ubrany w szaty liturgiczne udaje się do ołtarza, a zebrany lud wykonuje w tym czasie odpowiedni śpiew. Po przybyciu do ołtarza kapłan i usługujący wykonują głęboki skłon, oddając cześć ołtarzowi. Usługujący ustawiają krzyż i świeczniki w przewidzianych na to miejscach, a kapłan, podchodząc do ołtarza, całuje go na znak czci. Może go również okadzić.
Następnie udaje się na miejsce przewodniczenia, które nie powinno w żaden sposób przypominać ambony i stamtąd pozdrawia lud. Może też zostać wygłoszony odpowiedni komentarz wprowadzający w treść liturgii danego dnia. Następnie jest odmawiany Akt pokuty i śpiew: Panie, zmiłuj się. W obrzędach mszy św. zostały przewidziane cztery formy aktu pokuty. Każdą z nich należy się posługiwać tak, jak zostało to opisane w mszale. W trzeciej formie aktu pokuty, gdy wykorzystywane są tzw. tropy, kapłan przewodniczący liturgii może układać własne wezwania na wzór tych podanych w mszale i może ich wykonanie powierzyć lektorowi lub kantorowi, zwłaszcza gdy są śpiewane. W niedzielę, szczególnie w okresie Wielkanocy zaleca się stosowanie aspersji (pokropienia) – jako formę aktu pokuty. Nie można natomiast tego aktu zastępować innymi dowolnymi modlitwami czy pieśniami.
Jeśli jest to przewidziane, wykonuje się również hymn Chwała na wysokości Bogu. Po czym kapłan, w imieniu wszystkich zgromadzonych, wypowiada pierwszą modlitwę przewodniczącego, tzw. kolektę.
Następuje liturgia słowa, która powinna być sprawowana przy ambonie. Czytania może wykonywać jeden lub więcej lektorów. Nie powinny ich natomiast czytać dzieci, nawet jeśli jest to Msza św. z ich udziałem. Jeśli nie ma lektorów, czytania i psalm wykonuje diakon lub jeden z koncelebransów albo też kapłan przewodniczący liturgii. Czytań ani psalmu responsoryjnego, w których zawiera się słowo Boże, nie wolno zastępować innymi, niebiblijnymi tekstami (por. OWMR 57).
Aklamację przed Ewangelią, która jest osobnym obrzędem i nie jest głoszeniem Bożego słowa, może wykonywać kantor, schola lub organista, włączając w ten śpiew całe zgromadzenie. Ewangelię wygłasza wyświęcony szafarz: diakon – jeśli jest obecny, lub też w razie jego nieobecności kapłan – biskup lub prezbiter. Podczas odczytywania Ewangelii zebrany lud zwraca się w stronę ambony, okazując w ten sposób szczególną cześć Ewangelii, która jest słowem samego Jezusa. Po jej odczytaniu nie należy unosić księgi, aby pokazać ją ludowi. Słowo zostało wygłoszone i żyje teraz w ludzkich sercach. Natomiast jeśli celebracji przewodniczy biskup, może pobłogosławić lud księgą Ewangelii (ale nie lekcjonarzem!).
Po odczytaniu Ewangelii następuje homilia, głoszona przez kapłana przewodniczącego liturgii lub też przez jednego z koncelebransów albo diakona. Podczas wyznania wiary, które następuje po homilii, wszyscy zgromadzeni głęboko się pochylają na słowa: I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. W uroczystość Zwiastowania i Narodzenia Pańskiego na te słowa wszyscy przyklękają.
Rozpoczęcie modlitwy powszechnej i jej zakończenie jest zadaniem przewodniczącego celebracji, który wygłasza je z miejsca przewodniczenia. Poszczególne wezwania może wypowiadać diakon lub wierni świeccy. Mogą to czynić z ambony lub z innego odpowiedniego miejsca. Wezwania powinny być nieliczne (nie mniej niż cztery i nie więcej niż sześć), zwięzłe i wyrażające błagania całej wspólnoty, uwzględniając prośby za Kościół, rządzących, o zbawienie świata, za doświadczonych trudnościami i miejscową wspólnotę.
