loading

Drugiego lutego obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego, dzięki któremu niejako przenosimy się z powrotem w okres Narodzenia Pańskiego, choć przeżywamy je już w czasie zwykłym w ciągu roku. Ponieważ jednak okres Narodzenia Pańskiego jest bardzo bogaty w treści, ale zarazem ujęty w wąskie ramy czasowe, dlatego też w tym miesiącu zatrzymamy się jeszcze na święcie Objawienia Pańskiego, które obchodzimy 6 stycznia.
      Było ono najpierw obchodzone na wschodzie, m.in. w II wieku w Aleksandrii w Egipcie. Było ono upamiętnieniem chrztu Jezusa, podczas którego Bóg objawił się człowiekowi. W kościele zachodnim głównym tematem tego święta był pokłon Mędrców, co podkreśla w sposób szczególny św. Leon w swoich mowach wygłaszanych w Rzymie pod koniec IV wieku.
      Mędrcy, którzy przybywają oddać pokłon Jezusowi, są uważani za pierwociny pogan, którym ukazuje się On jako pan całej ziemi. Temat ten pozostał obecny w liturgii aż do dzisiaj, co możemy zauważyć w treści prefacji: Dzisiaj w Chrystusie, który jest światłością świata, objawiłeś wszystkim narodom tajemnicę naszego zbawienia i gdy On ukazał się jako śmiertelny człowiek, obdarzyłeś nas na nowo udziałem w Jego nieśmiertelnej chwale.
      Objawienie Pańskie jest świętowaniem tajemnicy Bożego Narodzenia, podkreślając ukazanie się nieskończonej chwały Jednorodzonego Syna Bożego i powszechne powołanie wszystkich ludów do zbawienia w Chrystusie. Antyfony do kantyków ewangelicznych z Jutrzni i Nieszporów wspominają tego dnia trzy wydarzenia: Mędrców, którzy przybyli oddać pokłon Nowonarodzonemu, chrzest Jezusa i cud w Kanie Galilejskiej. Dwa z nich wspominamy w liturgii rzymskiej w pierwsze niedziele okresu zwykłego. Pokłon mędrców zapoczątkowuje zatem sekwencję wydarzeń, która w liturgii obejmuje całą ziemską egzystencję Jezusa. Jej uwieńczeniem są święta Wielkanocne – Pascha Chrystusa.
      Objawienie Pańskie jest zatem świętowaniem różnych wydarzeń, ale jego zadaniem jest ukazanie powszechności zbawienia. Chrystus jest ukazywany jako światłość świata, co zostaje podkreślone również w święto Ofiarowania Pańskiego, które obchodzimy 2 lutego.
      W to święto Jezus dokonuje uroczystego ingresu do świątyni jerozolimskiej, w której spotyka się ze swoim ludem. Jego przedstawicielami są Symeon i Anna. Liturgia nie zatrzymuje się jednak na tym spotkaniu. Symeon nazywa Jezusa światłem na oświecenie pogan. Chrystus więc jest prawdziwą światłością świata, Słońcem, które nie zna zachodu. Zatem również to święto nie zatrzymuje się na ukazaniu się Jezusa narodowi wybranemu, ale wskazuje – podobnie jak święto Objawienia Pańskiego – na powszechność zbawienia, które jednak bierze swój początek właśnie w narodzie wybranym przez Boga, aby zaniósł jego światło wszystkim narodom (por. pierwsze czytanie w uroczystość Objawienia Pańskiego).
      Jednak to nie tylko Bóg przyszedł do ludzi, ale ludzie wyruszają w drogę, aby oszukać Tego, który do nich przychodzi. Mędrcy są symbolem ludzi w każdym wieku i z każdej epoki, którzy poszukują Boga, przemierzając drogi własnego życia. Bóg natomiast objawia się przez wiele różnorodnych znaków i zaprasza nas do kroczenia drogą wiary. Bóg objawia się w naturze, w historii człowieka, w jego sercu, w swoim słowie. Aby odkryć tę obecność konieczna jest wrażliwość na znaki, pragnienie ich odczytania i zrozumienia tego, co chcą nam przekazać. Przez obchody święta Objawienia Pańskiego również wspólnota Kościoła jest zaproszona do objawiania Boga światu zarówno przez głoszenie tego, czego już każdy z jej członków doświadczył, jak i dawania świadectwa o tym, co stało się udziałem ludzi wierzących. Mamy być światłem wskazującym drogę.

Katecheza liturgiczna

Comments are disabled.