Zgodnie z przyjętym w liturgii zwyczajem cześć ołtarzowi i księdze Ewangelii oddaje się przez ucałowanie. W niektórych regionach świata lub innych uzasadnionych przypadkach konferencja episkopatu może ustalić inny znak bardziej odpowiadający duchowi i zwyczajom jakiegoś regionu, który może być stosowany po wyrażeniu zgody przez Stolicę Apostolską (OWMR 273).
Przyklęknięcie, którym jest zgięcie prawego kolana aż do ziemi, oznacza uwielbienie. Dlatego obowiązuje ono przed Najświętszym Sakramentem i przed Krzyżem od jego uroczystej adoracji w Wielki Piątek aż do rozpoczęcia Wigilii Paschalnej. W czasie Mszy św. przewodniczący liturgii przyklęka trzykrotnie: po podniesieniu Hostii i Kielicha, oraz przed Komunią św. Jeśli natomiast w prezbiterium znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, kapłan i służba liturgiczna przyklękają na początku celebracji (po przyjściu do ołtarza) i na jej zakończenie (przed odejściem), ale nie podczas samej celebracji. Nie przyklękają natomiast osoby idące w procesji (np. z darami) i niosący krzyż procesyjny oraz świece. Zamiast tego wykonują one skłon głowy (OWMR 274).
Ukłon wyraża uszanowanie i cześć oddawaną osobom lub ich wyobrażeniom. W liturgii rozróżniamy dwa rodzaje ukłonów: pochylenie głowy i pochylenie ciała. Pochylenie głowy czyni osoba wymawiająca imiona Trzech Osób Boskich, imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny oraz świętego, na którego cześć jest sprawowana Msza św. Pochylenie ciała natomiast, czyli głęboki ukłon, czyni kapłan przewodniczący liturgii i towarzyszące mu osoby przed ołtarzem. On sam podczas wypowiadania niektórych modlitw, a także w określonych momentach podczas odmawiania Kanonu rzymskiego (pierwszej modlitwy eucharystycznej). Wszyscy zgromadzeni w czasie wypowiadania słów: I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy. Ponadto pochyla się diakon, prosząc o błogosławieństwo przed czytaniem Ewangelii (OWMR 275).
Cześć i modlitwę wyraża również okadzenie, które – o ile jest stosowane podczas celebracji – wykonuje się w następujących momentach: podczas procesji na wejście, na początku Mszy, okadzając ołtarz i krzyż, w czasie procesji z Ewangelią i podczas jej głoszenia, podczas przygotowania darów okadza się ołtarz, kapłana (kapłanów koncelebrujących) i zgromadzony lud, podczas ukazania Hostii i Kielicha po konsekracji. Przed okadzeniem i po jego wykonaniu oddaje się głęboki ukłon w stronę okadzanej osoby lub przedmiotu, z wyjątkiem ołtarza i darów na nim złożonych (OWMR 277).
Choć zgodnie z obowiązującą nauką przyjmuje się całego Chrystusa także pod jedną postacią, to jednak, ze względu na wymowę znaku, Komunia św. pod obiema postaciami jaśniej uwydatnia związek pomiędzy ucztą eucharystyczną a ucztą eschatologiczną w królestwie Ojca. Komunię św.pod obiema postaciami mogą przyjmować:
kapłani, którzy nie mogą celebrować ani koncelebrować, diakon i służba liturgiczna pełniący swoje funkcje podczas Mszy św., członkowie zgromadzeń w Mszy konwentualnej, klerycy w seminarium, uczestnicy rekolekcji czy innych spotkań duszpasterskich. Każdy biskup może też określić zasady dotyczące udzielania Komunii św. pod obiema postaciami na terenie jego diecezji. Może on też udzielić pozwolenia na tę formę Komunii św. za każdym razem, gdy kapłan sprawujący pieczę duszpasterską nad daną wspólnotą uzna to za pożyteczne (OWMR 281-284).
Puryfikacji naczyń liturgicznych dokonuje kapłan, diakon lub ustanowiony akolita po Komunii lub po Mszy św. na kredensie – o ile jest to możliwe (OWMR 279).
