Do Obrzędów wstępnych należą: wejście, pozdrowienie, akt pokutny, Kyrie (Panie, zmiłuj się na nami), hymn Chwała na wysokości Bogu i kolekta. Mają one charakter wstępu, wprowadzenia i przygotowania. Czasem mogą być pominięte lub sprawowane w szczególny sposób.
Wejście dokonuje się podczas śpiewu, którego celem jest m.in. umocnienie jedności zgromadzonych oraz wprowadzenie ich w przeżywane misterium. Jeśli ten śpiew nie
jest wykonywany, należy odczytać antyfonę na wejście umieszczoną w mszale. Może to uczynić kapłan lub też cały zgromadzony lud czy też niektóre osoby ze zgromadzenia albo lektor.
Po przybyciu do ołtarza kapłan wraz z usługującymi oddają cześć ołtarzowi przez głęboki ukłon. Natomiast sam kapłan całuje ołtarz oraz może go okadzić. Stając na miejscu przewodniczenia – które nie powinno być amboną ani jej przypominać – wykonuje znak krzyża i pozdrawia zgromadzonych. Może też wypowiedzieć krótkie wprowadzenie w liturgię. Następnie wypowiadany jest akt pokutny wraz z następującym z nim śpiewem aklamacji: Panie, zmiłuj się nad nami. W niedziele i w okresie Wielkanocy może odbyć się pokropienie wiernych wodą na pamiątkę chrztu św., następnie w dni, w które jest to przewidziane, wykonuje się hymn Chwała na wysokości Bogu. Jest to tekst starożytny, którego w żadnym wypadku nie można zastępować innym tekstem, np. kolęd lub ich części, co jest często spotykaną praktyką w polskich kościołach w okresie Bożego Narodzenia.
Obrzędy wstępne kończy kolekta. Kapłan wzywa zgromadzony lud do modlitwy, po czym następuje chwila milczenia, aby każdy z obecnych mógł uświadomić sobie, że stoi w obecności Boga i sformułować swoją intencję, w której pragnie się modlić podczas tej Mszy św. Kapłan wygłasza orację, w której zbiera wszystkie te intencje. Kolekta skierowana jest zazwyczaj do Boga Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym, co jest szczególnie widoczne w zakończeniu tej modlitwy: przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Lud potwierdza zanoszoną prośbę, wypowiadając aklamację Amen kończącą modlitwę.
„Główną część następującej liturgii słowa stanowią czytania z Pisma Świętego oraz wykonywane między nimi śpiewy. Natomiast homilia, wyznanie wiary i modlitwa powszechna są rozwinięciem i zakończeniem liturgii słowa” (OWMR 55).
W czytaniach przemawia do nas sam Bóg, ujawniając misterium zbawienia i dostarczając nam duchowego pokarmu. Pokarmem wiernych zatem nie jest wyłącznie sakramentalna Komunia św., w której przyjmujemy Ciało i Krew Pańską, ale także słowo Boże. Ojcowie Kościoła podkreślają bowiem, że Chrystus jest tak samo obecny w swoim słowie jak w swoim Ciele. Prawda ta została zarówno przypomniana na ostatnim Soborze Watykańskim II, jak i w dokumentach papieży: Benedykta XVI (adhortacja apostolska Verbum Domini) i w nauczaniu papieża
Franciszka, który wielokrotnie zachęcał do noszenia przy sobie słowa Bożego.
W przeżywaniu liturgii słowa ważne jest również milczenie oraz unikanie wszelkiego pośpiech, który utrudniałby skupienie. Milczenie sprzyja rozważaniu usłyszanego słowa i przygotowaniu się do dania na nie odpowiedzi przez modlitwę. W czytaniach, jeśli zachowa się ich właściwy układ przewidziany w odnowionym lekcjonarzu mszalnym, ujawnia się jedność obu Testamentów i dziejów zbawienia. Dlatego też ani czytań, ani psalmu responsoryjnego, w którym zawiera się słowo Boże, nie wolno zastępować innymi tekstami.
