Dla pierwszych pokoleń chrześcijan, swoją uwagę koncentrujących na wydarzeniach paschalnych, obejmujących Mękę, Śmierć, Zmartwychwstanie, Wniebowstąpienie Jezusa oraz Zesłanie Ducha Świętego, odkrywanie dnia narodzin oznaczało cofanie się do wydarzeń, które poprzedziły misterium paschalne. Wydarzenia te są jednak ze sobą nierozerwalnie złączone.
Chrystus przyjął naszą ludzką naturę, aby dać nam udział w swojej boskiej naturze. Prawdę tę podkreślają w szczególny sposób teksty liturgicznego okresu Narodzenia Pańskiego. Jezus przyniósł nam nowe życie i przywrócił godność dziecięctwa Bożego, wyzwalając nas z niewoli grzechu i obdarowując wolnością. W ten sposób Boże Narodzenie łączy się z misterium paschalnym Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Jezus właśnie po to przychodzi na ziemię, przyjmuje na siebie ludzkie ciało, aby w tym właśnie ciele złożyć Ojcu na krzyżu ofiarę za zbawienie świata. Nie możemy zatem przeżywać okresu Narodzenia Pańskiego jedynie jako tkliwego wspominania ziemskich narodzin Jezusa. Jest to bowiem początek wydarzeń paschalnych. Okres Narodzenia Pańskiego wskazuje na nowe narodzenie, jakie dokonuje się dzięki odkupieniu. W modlitwie nad darami w wieczornej mszy wigilijnej Narodzenia Pańskiego wzywamy: Wszechmogący Boże, daj nam z nową gorliwością złożyć Ofiarę w Wigilię Narodzenia Pańskiego, które stało się początkiem naszego odkupienia.
Podobnie nauczał już św. Leon Wielki († 461), przypominając swoim słuchaczom, że tajemnica zbawienia powraca do nas co roku i za sprawą tego samego Ducha rodzi się Chrystus z żywota nieskażonej Matki, co chrześcijanin z łona Kościoła świętego. Boże Narodzenie, podobnie jak wydarzenia paschalne, jest zatem tym, co dzieje się obecnie. Bóg w narodzinach swojego Syna w cudowny sposób rozpoczął dzieło naszego zbawienia.
W wydarzeniu Wcielenia został nam objawiony również blask chwały Bożej, abyśmy także my mogli stać się światłem, które odbija ten blask. W ten sposób nie tylko oglądamy chwałę Boga, ukazaną w Jego pierworodnym Synu, ale także mamy w niej udział. Stąd też możemy powiedzieć, że Boże Narodzenie jest świętowaniem naszego przebóstwienia. Jest ono możliwe właśnie dzięki temu, że w Jezusie dokonało się zjednoczenie natury boskiej i ludzkiej. Możemy o tym usłyszeć m.in. w trzeciej prefacji o Narodzeniu Pańskim czy w modlitwie nad darami z mszy w nocy w samą uroczystość Bożego Narodzenia: Boże (…) daj nam udział w bóstwie Twojego Syna, w którym nasza ludzka natura zjednoczyła się z Tobą.
Boże Narodzenie jest także misterium światła. Jest świętem, w którym Bóg rozjaśnia noc naszych grzechów, nieporozumień, rozpaczy i udręk. Noc Narodzenia Bożego Syna na ziemi zajaśniała blaskiem prawdziwej światłości. Jezus ukazuje się nam jako Książę Pokoju, znak pojednania z Bogiem i ludźmi. Jego przyjście powinno tworzyć klimat radości, którą możemy przeżywać w łączności z wszystkimi oczekującymi objawienia się Zbawiciela. Rodząc się jako człowiek, staje się On solidarny z każdym z nas, w każdym miejscu na ziemi i w każdym czasie. Żłób z Betlejem jest symbolem każdego ubóstwa, wszystkich czasów. Jest on zarazem zapowiedzią krzyża, na którym Syn Boży został wywyższony. Jest też znakiem odrzucenia Boga, który przyszedł do swoich, lecz swoi Go nie przyjęli (por. J 1, 11).
Boże Narodzenie jest zatem ukazaniem misterium Chrystusa, pozwala dostrzec światło Jego chwały i zarazem jest objawieniem tajemnicy człowieka: „misterium człowieka wyjaśnia się jedynie w misterium Słowa Wcielonego” (KDK 22).
