W Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek wspomnienie uczty, która poprzedziła wyjście z Egiptu, rzuca szczególne światło na przykład, jaki daje Chrystus, umywając uczniom nogi, a także na słowa św. Pawła o ustanowieniu Paschy chrześcijańskiej w Eucharystii. Czynność liturgiczna w Wielki Piątek Męki Pańskiej osiąga szczyt w Janowym opowiadaniu o męce Pana, który jako Sługa Boży, zapowiedziany w Księdze Izajasza, prawdziwie stał się jedynym Kapłanem, ofiarując samego siebie Ojcu.
Na świętą noc Wigilii Paschalnej zostało zaproponowane siedem czytań ze Starego Testamentu, które przypominają wielkie dzieła Boże dokonane w historii zbawienia, oraz dwa czytania z Nowego Testamentu: zwiastowanie zmartwychwstania według trzech Ewangelii synoptycznych i czytanie z Apostoła o chrzcie chrześcijańskim jako sakramencie zmartwychwstania Chrystusa. W mszy w dniu Paschy czyta się Ewangelię według św. Jana o znalezieniu pustego grobu. Można jednak także czytać według uznania teksty Ewangelii zaproponowane na świętą noc albo tam, gdzie celebruje się mszę wieczorną, opowiadanie według św. Łukasza o ukazaniu się Chrystusa uczniom idącym do Emaus.
Aż do trzeciej niedzieli Wielkanocy czytania z Ewangelii opowiadają o ukazywaniu się Chrystusa Zmartwychwstałego. Na czwartą niedzielę Wielkanocy są wyznaczone czytania o Dobrym Pasterzu, a na piątą, szóstą i siódmą wybrane zostały wyjątki z mowy i modlitwy Chrystusa po Ostatniej Wieczerzy. Pierwsze czytanie w ciągu trzech lat bierze się z Dziejów Apostolskich w sposób równoległy i postępujący. W ten sposób każdego roku będą podawane pewne dane o życiu, świadectwie i rozwoju pierwotnego Kościoła. Jako czytanie apostolskie w roku A bierze się Pierwszy List św. Piotra, w roku B Pierwszy List św. Jana, w roku C Apokalipsę. Powyższe teksty najlepiej odpowiadają duchowi radosnej wiary i mocnej nadziei, która cechuje ten okres.
Podczas oktawy Wielkanocy czyta się Ewangelie opowiadające o zjawieniach się Chrystusa. Następnie czyta się w sposób półciągły Ewangelię według św. Jana, z której bierze się teksty o charakterze paschalnym, aby dopełnić czytania wielkopostne. Uroczystość Wniebowstąpienia jako pierwsze czytanie zachowuje opowiadanie o tym wydarzeniu, zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich, które zostaje uzupełnione czytaniami apostolskimi o Chrystusie wyniesionym na prawicę Ojca. Lektura Ewangelii w każdym roku cyklu trzyletniego jest wzięta kolejno z trzech synoptyków.
W Mszy odprawianej wieczorem, w wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego, są zaproponowane cztery teksty ze Starego Testamentu, aby nawiązując do Wigilii Paschalnej, ukazać wieloraki sens tej uroczystości. Można również wybrać tylko jeden z zaproponowanych tekstów. Czytanie apostolskie pokazuje aktualne działanie Ducha Świętego w Kościele. Czytanie Ewangelii wspomina obietnicę Ducha Świętego daną przez Chrystusa jeszcze nie uwielbionego. W Mszy odprawianej w dniu uroczystości pierwsze czytanie stanowi opowiadanie Dziejów Apostolskich o wielkim wydarzeniu Pięćdziesiątnicy, teksty zaś z Apostoła mówią o skutkach działania Ducha Świętego w życiu Kościoła. Czytanie Ewangelii przypomina udzielenie przez Jezusa uczniom Ducha Świętego wieczorem w dniu Paschy, inne natomiast teksty, przeznaczone do wyboru, opowiadają o oddziaływaniu Ducha Świętego na uczniów i Kościół.
