W pierwszą i drugą niedzielę Wielkiego Postu zachowano opowiadania o kuszeniu i przemienieniu Chrystusa, odczytywane tak, jak je opisali poszczególni ewangeliści synoptyczni.
W następne trzy niedziele w roku A przywrócono ewangelie o Samarytance, o niewidomym od urodzenia i o wskrzeszeniu Łazarza. Te ewangelie, ponieważ są ważne ze względu na chrześcijańską inicjację, mogą być czytane również w latach B i C, zwłaszcza tam, gdzie są katechumeni.
Jednakże w roku B i C podaje się również inne teksty. W roku B teksty św. Jana o przyszłym uwielbieniu Chrystusa przez krzyż i zmartwychwstanie, w roku C teksty św. Łukasza o nawróceniu.
W Niedzielę Palmową Męki Pańskiej na procesję zostały dobrane teksty z trzech ewangelii synoptycznych, odnoszące się do uroczystego wjazdu Pana do Jerozolimy; w mszy natomiast czytane jest opowiadanie o męce Pańskiej.
Czytania ze Starego Testamentu odnoszą się do dziejów zbawienia, które są jednym z właściwych przedmiotów katechezy wielkopostnej. Na poszczególne lata wyznaczono cykle tekstów przedstawiających zasadnicze etapy tych dziejów od początku aż do obietnicy Nowego Przymierza.
Czytania z Apostoła są dobrane w taki sposób, aby odpowiadały czytaniom z Ewangelii i Starego Testamentu oraz, o ile to możliwe, by uwydatniał się między nimi wewnętrzny związek.
W dni powszednie czytania z Ewangelii i Starego Testamentu dobrane są pod kątem ich wzajemnego związku i omawiają różne tematy katechezy wielkopostnej, dostosowane do duchowego znaczenia tego okresu. Począwszy od poniedziałku czwartego tygodnia, następuje czytanie półciągłe Ewangelii według św. Jana. Teksty te są tak dobrane, aby lepiej odpowiadały cechom charakterystycznym Wielkiego Postu.
Ponieważ obecnie czytań o Samarytance, niewidomym od urodzenia i wskrzeszeniu Łazarza używa się w niedziele, lecz tylko w roku A (a w pozostałych latach jest to pozostawione do wyboru), przewidziano, że te perykopy mogą być użyte także w dni powszednie. Dlatego na początku trzeciego, czwartego i piątego tygodnia umieszczono msze do wyboru z tymi tekstami. Te czytania mogą być użyte w jakikolwiek dzień tygodnia, zamiast czytań bieżących.
W pierwszych dniach Wielkiego Tygodnia czytania mówią o tajemnicy Męki Pańskiej. Czytania Mszy krzyżma rzucają światło na mesjańską funkcję Chrystusa i jej przedłużenie w Kościele przez sakramenty.
Początek czytań może zawierać słowa wprowadzające: „W owym czasie…”, „W owych dniach…”, „Bracia”, „Najmilsi”, „To mówi Pan”. Słowa te opuszcza się, jeśli już w samym tekście wystarczające jest wskazanie czasu czy osób lub jeśli z natury samego tekstu wynika, że takie słowa nie są potrzebne. Formuły takie mogą być zmienione lub opuszczone w zależności od wymogów poszczególnych języków, na mocy postanowienia kompetentnych władz.
Po owych słowach następuje właściwy początek czytania. Jeśli wymaga tego zrozumienie tekstu oddzielonego od swego kontekstu, opuszcza się lub dodaje niektóre słowa. Podobnie daje się odpowiednie wstawki, jeśli tekst składa się z wierszy nienastępujących bezpośrednio po sobie i jeśli z tego powodu trzeba dokonać jakichś zmian.
Na końcu czytań, aby ułatwić aklamację ludu, czytający po Ewangelii mówi: „Oto słowo Pańskie”; po innych czytaniach: „Oto słowo Boże” (w języku łacińskim w obu przypadkach dodaje się formułę Verbum Domini).
