Święty Mateusz, którego Ewangelię czytamy w roku A, bieżącym roku kalendarzowym, przedstawia całą działalność Jezusa, zawierając Jego nauczanie w pięciu mowach. Mają one odzwierciedlać Pięcioksiąg Mojżeszowy, na potwierdzenie tezy, że Jezus jest nowym Mojżeszem, zgodnie z zapowiedzią samego Mojżesza: Pan, twój Bóg, wzbudzi spośród was proroka podobnego do mnie. Jego będziesz słuchał (Pwt 18, 15).
Niedziele przypadające w czerwcu bieżącego roku obejmują swym zakresem dwie z tych mów: końcówkę Kazania na górze (9 niedziela zwykła) i pouczenia misyjne (10-13 niedziela zwykła). W końcowej części Kazania na górze Jezus zwraca uwagę na bezużyteczność wiary wyznawanej ustami, ale nie praktykowanej w życiu codziennym. Co z tego, że ktoś deklaruje, że jest człowiekiem wierzącym, jeśli nie ma to odzwierciedlenia w jego życiu? Może się nam wydawać, że tej tezie przeczy ostatnie zdanie z drugiego czytania: człowiek osiąga usprawiedliwienie na podstawie wiary, niezależnie od pełnienia uczynków (Rz 3, 28). Ale to właśnie sercem przyjęta wiara będzie prowadziła do wyznawania jej nie tylko ustami, lecz też całą naszą postawą, do czego zachęca również pierwsze czytanie tej niedzieli.
Druga mowa Jezusa w Ewangelii Mateusza jest poprzedzona opisem jego powołania. Jest ono jednak znakiem zbawienia, które Jezus przynosi wszystkim celnikom i grzesznikom, także w naszych czasach. Stąd w pierwszym czytaniu słyszymy zachętę do poznania Boga, który bardziej niż krwawej ofiary pragnie miłości. Odpowiedzią na tę miłość jest zaufanie Abrahama, który – jak napisał autor Listu do Rzymian – wbrew nadziei uwierzył nadziei. (…) I nie zachwiał się w wierze. Czytania dziesiątej niedzieli zwykłej są zatem zachętą do powierzenia się Bogu niezależnie od tego, jak bardzo daleko odeszliśmy od Niego lub też jak wielkimi grzesznikami się czujemy.
W następną niedzielę znów słyszymy zachętę do przestrzegania zobowiązań wynikających z przymierza zawartego z Bogiem na górze Synaj (pierwsze czytanie). Jezus, w Ewangelii, jest ukazany jako ten, który gromadzi nowy lud Boży znękany jak owce nie mające pasterza, a zarazem tak liczny, że konieczne jest zwołanie dwunastu żniwiarzy – symbolizujących dwanaście pokoleń Izraela – aby można było zebrać plon. Jezus zaprasza wszystkich do wejścia do Jego królestwa, dlatego też w drugim czytaniu mowa jest o tym, że Bóg obdarzył nas miłością właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami.
W kolejne dwie niedziele w Ewangelii będziemy słuchać fragmentów mowy misyjnej, w której Jezus poucza swoich uczniów o tym, co mają głosić i jak się zachowywać, aby ogłaszać nadejście królestwa Bożego. Ta nowa wspólnota, która gromadzi się wokół Jezusa, nie tylko może oddawać cześć Bogu całym swoim życiem, ale też swoim życiem może dawać świadectwo Bożej mocy. Konieczne jest jednak zdanie się na Boga, a nie szukanie własnej korzyści czy sposobu zemsty wobec prześladowców (pierwsze czytanie 12 niedzieli zwykłej). W drugim czytaniu kontynuujemy lekturę Listu do Rzymian, w którym św. Paweł przypomina nam o tym, że dzięki Chrystusowi obficie spłynęła na nas łaska Boża. I jest ona silniejsza od wpływu, jaki ma na nas grzech Adama. Jeśli bowiem umarliśmy razem z Chrystusem, z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus, powstawszy z martwych, już więcej nie umiera. Tak i my mamy żyć dla Boga. A wtedy – podobnie jak bogata kobieta, o której opowiada pierwsze czytanie trzynastej niedzieli zwykłej, będziemy okazywać życzliwość wszystkim, którzy przychodzą do nas w imię Boże.
