MIEJ SERCE I PATRZ W SERCE
W katechizmie Kościoła katolickiego dla młodych „Youcat” czytamy: „Bóg na różne sposoby próbuje się z nami skontaktować. W każdym spotkaniu z człowiekiem, w każdym kontakcie z przyrodą, w każdym pozornym przypadku, w każdym wyzwaniu, w każdym cierpieniu tkwi ukryte Boże przesłanie skierowane do nas. Jeszcze wyraźniej zwraca się do nas w swoim słowie albo głosie sumienia. Mówi do nas jak do przyjaciół”.
Na te różnorodne próby kontaktu Boga
z nami odpowiadamy w różny sposób. Możemy
przyjąć przychodzącego do nas Boga
jak Abraham, goszcząc Go w namiocie swego
serca tym, co w nim najlepsze. Wodą czystej
uwagi, która obmywa strudzone stopy Boskiego
Pielgrzyma, podpłomykiem dobrej decyzji,
twarogiem przyjaznego słowa, mlekiem
pomocnego uczynku względem bliźniego czy
też przyrządzonym cielęciem wynagradzającego
zadośćuczynienia. Postępując w ten sposób,
będziemy podobni nie tylko do Abrahama
goszczącego w swym namiocie tajemniczych
pielgrzymów, ale również do Marty i Marii,
które przyjęły u siebie Jezusa.
Goszcząc Boga w bliźnich
i w swym sercu, pamiętajmy
jednak o napomnieniu,
jakie Jezus skierował
do Marty. Pan Bóg pragnie
od nas nie tyle różnych posług,
które możemy Mu wyświadczyć
w naszych bliźnich,
co autentycznej miłości.
Przypomina nam o tym
również Święty Paweł w słowach:
I gdybym rozdał na
jałmużnę całą majętność
moją, a ciało wystawił na
spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic mi nie
pomoże (1 Kor 13, 3). Pan Bóg przychodzi do
nas jak przyjaciel ze swoją miłością i niczego
od nas w zamian nie oczekuje poza odpowiedzią
miłości.