OGIEŃ, PŁOMIEŃ CZY ZAPAŁ?
Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi o czymś, co jeszcze nie nadeszło. Zapowiada czasy, kiedy Jego uczniowie napełnieni Duchem Świętym zstępującym pod postacią ognistych języków wyjdą z Wieczernika, zerwą z tradycją religijną swoich rodzin i w nowej wspólnocie – Kościele – rozpoczną przemianę losów świata.
Ogień, który staje się pożarem, sieje zniszczenie
i spustoszenie. Ujarzmiony w piecu
ogrzewa domowników i pozwala przygotować
smaczny obiad. Ogień zamknięty w sercu
człowieka, czyni go zdolnym do przekraczania
siebie, podejmowania nowych wyzwań
i przemiany życia. Czasami widać go w oczach
zakochanych. Czasem wyczuwa go dziecko
przytulone do piersi matki. Człowieka niesionego
ogniem rozpoznamy po entuzjazmie,
z którym zabiera się do swoich obowiązków
albo zaraża swoje otoczenie.
Ten ogień sprowokował Agnieszkę do odrzucenia
względów zalotnika. Dodał odwagi
Barbarze do okazania nieposłuszeństwa ojcu.
Nakazał Maksymilianowi wystąpić z szeregu.
Ten ogień pomógł świętej Matce Teresie
wystąpić z jednego zgromadzenia zakonnego
i założyć nowe. Uzdolnił Oskara Romero
do zajęcia miejsca po stronie
ubogich i wykorzystywanych.
Ten ogień to Duch Święty
działający w chrześcijanach
każdej epoki. Zdolnych do
buntu przeciw temu, co niedoskonałe:
egoizmowi, wykorzystywaniu,
pogardzie
i niesprawiedliwości. Ich życie
jest jak roztwór nienasycony:
ciągle chcą czegoś
więcej, nigdy nie zadawalają
się tym, co już osiągnęli.
Nosisz już ten Ogień w sobie? Zacznij od
zapału, podsycaj płomień! Jezus pragnie,
abyś się spalił!
