PARADOKSALNE PIĘKNO CZŁOWIECZEŃSTWA
Wraz z figurą nowonarodzonego Dziecięcia, Kościół wnosi do przestrzeni liturgicznej najważniejsze i najtrudniejsze pytanie: co znaczy być prawdziwym człowiekiem?
W poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie Bóg poprowadził Maryję i Józefa do Betlejem. Powodem było rozporządzenie Cezara Augusta dotyczące spisu ludności w całym państwie. Prawdziwy spis ludności odbył się w człowieczeństwie Chrystusa.
W maleńkim Ciele z Betlejem spisana jest cała ludzkość; od Adama przez Maryję, skończywszy na nas i tych, którzy przyjdą po nas. Święta Bożego Narodzenia są po to, aby odnaleźć siebie w Ciele Chrystusa. Na pewno odnalazła siebie Maryja. Biorąc w ramiona nowonarodzonego Syna, w Jego Ciele odnalazła swoje ciało. Również św. Józef odnalazł siebie, patrząc na maleńkie niemowlę. Zobaczył, że On przyszedł na świat w jego człowieczeństwie. „W tej okolicy przebywali w polu pasterze”, oni też przyszli, aby sprawdzić, czy są zapisani w Jego Ciele.
Odpowiedź na pytanie o prawdziwe człowieczeństwo możemy odnaleźć tylko w nowonarodzonym Dziecięciu złożonym w żłobie. Chrystus, jak każdy przychodzący na świat człowiek, od samego początku był zależny. To człowiek decydował o Jego przyjściu na świat i człowiek zdecydował o Jego odejściu z tego świata. Jednak sama zależność nie decyduje jeszcze o godności ludzkiego istnienia. Chrystus był całkowicie zależny, ale równocześnie całkowicie wolny. To w tym zestawieniu zależności i wolności tkwi tajemnica wielkości i godności naszego człowieczeństwa.
Czy gotów jestem na taki sposób przeżycia własnego człowieczeństwa?
ks. Roman Mleczko, paulista
Chwała na wysokości Bogu – świąteczny hymn Kościoła (cz. 1)
Wielokrotnie w liturgii Kościoła (…) w świątyniach rozbrzmiewa radosne Chwała na wysokości Bogu. (…) Skąd pochodzi i co wyraża radosny śpiew Gloria?
(…) Hymn ten składa się z trzech części. Na początku wyśpiewywane są słowa, które po raz pierwszy rozbrzmiewały nad polami Betlejem w noc Narodzenia: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (por. Łk 2, 14). Następnie oddawane jest Bogu to, co przynależy Jemu jako Stwórcy i co wypełnia ludzkie dusze: „Chwalimy Cię, błogosławimy Cię, wielbimy Cię, wysławiamy Cię, dzięki Ci składamy…”. Ostatnią część stanowi uwielbienie Chrystusa: „Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca (…). Tylko Tyś jest Panem, tylko Tyś Najwyższy” .
Hymn Gloria uczy zgromadzonych na liturgii trudnej modlitwy uwielbienia, którą znaczone powinno być codzienne życie chrześcijanina.
Szczytem objawienia się chwały Boga jest Jezus Chrystus, który jest „odblaskiem chwały Boga i odbiciem Jego istoty” (Hbr 1, 3).
ks. Paweł Maciaszek,
W bliskości Boga, jak żyć liturgią?,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 67-69.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://www.edycja.pl/produkty/czasopisma/dzien-panski/prenumerata