ZNAK SPRZECIWU I PRZEBACZAJĄCA MIŁOŚĆ
W drugi dzień świat Bożego Narodzenia czcimy świętego Szczepana, pierwszego męczennika. To połączenie pokazuje związek tajemnicy Wcielenia z Tajemnicą Odkupienia – Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa.
Dziecko leżące w żłóbku za trzydzieści kilka lat odda swe życie na krzyżu. Stanie się znakiem sprzeciwu. Już kiedy było Niemowlęciem, Herod uważał Je za zagrożenie dla swego panowania. Podobnie przywódcy ówczesnego Izraela skażą Go na śmierć.
Uczniowie Chrystusa również uczestniczą w Jego posłannictwie. Dla wielu stanowią znak sprzeciwu. Jeśli godnie naśladują Mistrza, ich życie staje się wyrzutem sumienia dla tych, którzy myślą tylko o własnej wygodzie.
Jednak Syn Boży stał się Człowiekiem i Ofiarą Przebłagalną za wszystkich. By uczestniczyć w owocach Jego Wcielenia i Odkupienia, trzeba w Niego uwierzyć i postępować zgodnie z Jego nauką. Do wiary powołani są wszyscy. Uczniowie Chrystusa odpowiadają za jej przekaz.
Szczepan pochodzący z diaspory, jakby naszej emigracji, choć był wyznaczony głównie do prac charytatywnych, bardzo szybko zaczął głosić słowo Boże. My też mamy je głosić całą naszą postawą i swoim postępowaniem. Czynem i miłością do wszystkich potrzebujących. Gotowością przebaczenia, jak dzisiejszy patron. On modlił się za swoich prześladowców, podobnie jak Chrystus za krzyżujących Go. Jeden z prześladowców Szczepana stał się wielkim Apostołem Narodów.
Przeżywając radosne święta, starajmy się dzielić radością z innymi. Z przeżywającymi smutek, odrzucenie, lekceważenie czy materialne trudności. Módlmy się za tych, których nie lubimy. Może i oni staną się wielkimi świadkami Chrystusa?
o. Tomasz Dąbek, benedyktyn
Uświęcająca moc celebracji
Sensem istnienia człowieka jest uświęcenie, a to dokonuje się przez liturgię, we wspólnocie Kościoła:
„Aby urzeczywistnić tak wielkie dzieło, Chrystus jest obecny zawsze w swoim Kościele, zwłaszcza w czynnościach liturgicznych. (…) W tak wielkim dziele, przez które Bóg otrzymuje doskonałą chwałę, a ludzie doznają uświęcenia, Chrystus zawsze łączy z sobą swoją umiłowaną Oblubienicę, Kościół, ktory wzywa swego Pana i przez Niego oddaje cześć wiecznemu Ojcu. Słusznie zatem uważa się liturgię za wypełnianie kapłańskiej funkcji Jezusa Chrystusa. W niej przez znaki dostrzegalne wyraża się i w sposób właściwy dla poszczególnych znaków dokonuje uświęcenie człowieka”. (…)
Liturgia wzywa do składania w ofierze siebie samego i swego życia. Dla przykładu można przywołać dialog przewodniczącego celebracji ze zgromadzonym ludem, jaki dokonuje się w każdej Mszy św. podczas przygotowania darów:
„– Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę przyjął Bóg, Ojciec wszechmogący.
– Niech Pan przyjmie ofiarę z rąk twoich na cześć i chwałę swojego imienia, a także na pożytek nasz i całego Kościoła świętego”.
Wyrażona przez ten dialog droga liturgicznej duchowości chrześcijanina tłumaczy, że przez oddawanie wszystkiego Bogu dokonuje się zjednoczenie z Nim, które stanowi jedyny trwały pożytek, jakim jest świętość i szczęśliwa cała ludzka egzystencja, życie chrześcijanina zostaje głęboko włączone w ofiarę Chrystusa. Udział w Jego ofierze, zjednoczenie w miłości z Nim i braćmi jest dziełem Ducha Świętego, którego wierni przyzywają w pokornej i pełnej ufności modlitwie.
Konstytucja o liturgii wielokrotnie podkreśla wpływ celebracji liturgii na uświęcenie działalności chrześcijanina.(…)
Przez uczestnictwo w Najświętszej Ofierze wierzący kształtuje ducha chrześcijańskiego, ducha wiary i pobożności (Konstytucja o Liturgii, 41). Lud miły Bogu – w duchu wiary – błaga Go o łaski potrzebne do osiągnięcia świętości: „Daj nam Ducha Świętego, Ducha miłości, Ducha Twojego Syna. (…) Uczyń nas otwartymi i pełnymi gotowości wobec braci, których spotykamy na naszej drodze, abyśmy mogli dzielić ich bóle i strapienia, radości i nadzieje oraz postępować razem na drodze zbawienia” (Por. Piąta modlitwa eucharystyczna)
Zbawicielem człowieka jest Jezus Chrystus, który dzieła Odkupienia dokonał przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Uobecnieniem tego wydarzenia jest Najświętsza Ofiara, podczas której urzeczywistniają się Chrystusowe słowa: „Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne” (J 6, 54). (…) Cała ludzka egzystencja, życie chrześcijanina zostaje głęboko włączone w ofiarę Chrystusa. Udział w Jego ofierze, zjednoczenie w miłości z Nim i braćmi jest dziełem Ducha Świętego, którego wierni przyzywają w pokornej i pełnej ufności modlitwie. Wspominając wielkie dzieła w historii zbawienia, chrześcijanie mają nadzieję, że z wiarą przyjęte końcowe Boże błogosławieństwo i polecenie: „Idźcie w pokoju Chrystusa”, pozwoli im każdą chwilą doczesności wzrastać w świętości, czyniąc ich godnymi wiecznego zbawienia
ks. Paweł Maciaszek,
W bliskości Boga, jak żyć liturgią?,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 23-26.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://www.edycja.pl/produkty/czasopisma/dzien-panski/prenumerata