Gdyby zapytać dziś ortodoksyjnego Żyda za kogo uważa chrześcijan wiele osób byłoby bardzo zaskoczonych. W oczach religijnych Żydów my chrześcijanie jesteśmy poganami. Ale czy tylko w ich oczach? Czy w dzisiejszym świecie nie wierzymy bardziej w technikę i siłę umysłu niż w Bożą Opatrzność?
Święto Ofiarowania Pańskiego nawet w zwyczaju zapalania gromnic związane jest ze światłem. Ale w celebracji tego wydarzenia chodzi przede wszystkim o to Światło, którym jest Chrystus. On oświeca nasze umysły i serca, aby odnalazły w Nim prawdę. Chrystus jest chwałą narodów, ale jedynie tych, które Go przyjmą.
Wzorem przyjmowania Jezusa jest Symeon. W Jerozolimie cała ludzkość doświadcza tego wzruszającego dotknięcia człowieczeństwa Jezusa w małym dziecięciu przyniesionym do świątyni żydowskiej. To dla nas szansa na odkrycie daru naszego człowieczeństwa w Bogu. Zapyta dziś prorok Malachiasz: „Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy się ukaże?”. Ten, kto oczekuje jak Symeon. Ten, kto rozpozna w sobie poganina, a Chrystus stanie się dla niego światłem.
Zauważmy, że nawet Maryja, która była zachowana od grzechu pierworodnego, poddała się Prawu. Dopiero kiedy upłynęły dni Jej oczyszczenia, mogła z Józefem
przynieść Jezusa do świątyni. Ona także jest dla nas wzorem, jak potrzeba się przygotować na przyjęcie Światła. Uznajmy, że jesteśmy jak poganie w ciemności grzechu i poddajmy się oczyszczeniu, a Chrystus pozwoli nam zobaczyć swoją chwałę. „Pan zastępów: On jest Królem chwały” (Ps 24).
s. Miriam Michalak, Uczennica Boskiego Mistrza
Wierni mają być świadkami nadziei – cnoty, którą zawdzięczają Chrystusowi i którą otrzymują w darze od Ojca (por. Rz 5, 5). Czerpiąc z owoców Zmartwychwstania, posiadają nie tylko przeszłość, lecz przede wszystkim przyszłość. Kiedy mówi się o nadziei – a właściwie o jej źródle, którym jest Syn Boży – należy podkreślić, że bez świadectwa chrześcijan o zwycięstwie Chrystusa (zwycięstwie życia nad śmiercią, dobra nad złem) ludzkość nie odnajdzie tej ważnej cnoty boskiej. (…)
Celebrowanie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa już tutaj, na ziemi, pozwala żyć nowym życiem. Tym życiem, które zapowiada liturgia. Ma ona moc, aby każdego, kto czerpie z jej owoców, włączyć w tajemnicę nadziei zakorzenionej w samym Bogu. Stwórca, który ciągle obdarza ludzi swoją miłością, wie doskonale, że ufności w szczęśliwą wieczność nie wypracowują oni własnym wysiłkiem, dlatego On sam podtrzymuje tę potrzebną człowiekowi nadzieję.
Na potwierdzenie prawdy o liturgii, w której odszukuje się zgubioną nadzieję nowego świata, przywołać warto kilka tekstów mszalnych. Są to modlitwy, w których wierni błagają Boga o cnotę nadziei, czyli stałą zdolność posiadania daru pamięci duszy o czekającej rzeczywistości nieba. W Piątej modlitwie eucharystycznej (wersji „C”), w modlitwie wstawienniczej za Kościół, zaakcentowany został obowiązek chrześcijanina do życia perspektywą nieba już tu, na ziemi: „Niech Twój Kościół będzie żywym świadectwem prawdy (…), aby wszyscy ludzie otworzyli się na nadzieję nowego świata”(Mszał Rzymski, s. 341*). W wersji „A” tej modlitwy podkreślono, że wszyscy przystępujący do stołu Pańskiego powinni promieniować w świecie radością i ufnością, postępować w wierze i w nadziei. Z kolei w następnej części Mszy św. – w obrzędach komunii wierni błagają o pomoc, aby „pełni nadziei, oczekując przyjścia Zbawiciela”, czynili to, będąc „wolni od grzechów i bezpieczni od wszelkiego zamętu”.
Nieustanna troska o to, aby być człowiekiem nadziei – czyli odszukiwać zgubioną i nieprzerwanie trudzić się o rozwój posiadanej – jest dla wiernych istotnym warunkiem, od którego spełnienia zależy rozpoznanie drogi prowadzącej do przyjaźni z Chrystusem.
ks. Paweł Maciaszek,
W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 43-45.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl