Mogłoby się wydawać że wymagania, jakie Bóg stawia ludziom, są zbyt trudne.
Kto z nas chciałby regularnie dzielić się chlebem z głodnymi, ubierać nagich czy przyjmować we własnym domu tułaczy? To przecież do tego jesteśmy zachęcani w dzisiejszym czytaniu z Księgi Izajasza. Takie postępowanie wydaje się jednak bardzo trudne. Tymczasem – będąc uczniami Chrystusa – musimy odznaczać się szczególną wrażliwością i gotowością do wspierania potrzebujących. Owszem, oferowana pomoc powinna być przemyślana, rozsądna, mądrze ukierunkowana. Kiedy stanie się dziełem szczerej miłości – przemieni serce dającego i ten kawałek świata, w którym on żyje.
To wówczas objawia się zwycięstwo Ducha. Święty Paweł podkreśli w drugim czytaniu, że nie zamierzał błyszczeć przed chrześcijanami mądrością swoich słów. Ukazywał natomiast moc i ducha. Tak dzieje się wówczas, kiedy inspiracje płynące z Ewangelii, pochodzące od Ducha Świętego, tak dalece wpływają na życie człowieka, że odbija się w nim moc Boga, Jego obecność. To nie piękne słowa są świadectwem wiary, ale realne czyny – niekiedy trudne, wymagające, powiązane z Krzyżem.
Nic więc dziwnego, że od chrześcijan oczekuje się szczególnego rodzaju świadectwa. Wierzący nie mają być jednak naiwni, sztucznie słodcy i neutralni wobec postaw moralnych. Mają być solą ziemi i światłem świata, do czego wzywa Jezus w Ewangelii. W świecie, który nazywa obronę prawdy – fanatyzmem, opowiedzenie się za ewangeliczną moralnością – zacofaniem, a stawianie granic propagandzie – nietolerancją, potrzeba głębokiej więzi z Jezusem. Potrzeba mądrości i siły ducha, by się nie zniechęcić. Potrzeba modlitwy, by zachować pokój serca. Potrzeba pokory, by jeszcze bardziej zaufać Panu.
ks. Marek Piedziewicz
Według soborowego dokumentu o liturgii, najistotniejsze aspekty świętowania dnia Pańskiego oraz jego znaczenie dla istnienia i rozwoju Kościoła zawierają się w celebracji niedzielnej Eucharystii we wspólnocie parafialnej.
Aspekt tworzenia wspólnoty dotyczy zarówno odniesienia wertykalnego (czyli komunii z Bogiem), jak i horyzontalnego (komunii między ludźmi). Więzią konstytutywną zjednoczenia człowieka z Trójcą Przenajświętszą są cnoty wiary, nadziei i miłości oraz spotkanie w sakramentach świętych. Przez te sakramenty powstają nowe relacje; pierwsza między uczniami Chrystusa tworzącymi Jego Mistyczne Ciało. Wspólnota miejscowego Kościoła urzeczywistnia się więc przez celebrację sacramentum unitatis – sakramentu jedności, czyli Eucharystię. Ona bowiem gromadzi wiernych należących
do wspólnoty parafialnej (będących częścią ludu Bożego). (…)
W parafialnym zgromadzeniu niedzielnym niezmiennie urzeczywistnia się tajemnica Kościoła jako miejscowej wspólnoty, która także otwiera się i wyraża swą komunię z Kościołem powszechnym przez jedność z papieżem, innymi biskupami i całym ludem Bożym. Wówczas także umacnia się i wyraża poczucie przynależności do wspólnoty ludu Bożego.
W takiej właśnie miejscowej wspólnocie następować powinno ukazywanie wiernym ścisłego związku między codziennym postępowaniem człowieka a Eucharystią (a także innymi sakramentami). Udział w celebracjach powinien stanowić doświadczenie dynamizmu duchowej przemiany, który ma wpływ na życie człowieka. Odkrycie wielkości daru Eucharystii pozwala na trwanie w jej klimacie i odrodzenie życia chrześcijańskiego. Trzeba jednak pamiętać, że taki klimat – to powszechnie znana prawda – zakłada istnienie społeczności, środowiska. Jest nim na przykład dom rodzinny. Dla chrześcijan właśnie parafia jest wspólnotą, która umożliwia zarówno wytworzenie, jak i utrzymanie klimatu umożliwiającego rozwój życia duchowego. Przez uczestniczenie w liturgicznym życiu parafii, odkrywając piękno i moc celebracji, można na co dzień kierować się duchowością liturgiczną. (…)
Podczas Eucharystii wszyscy jej uczestnicy „stają przed Bogiem”, to znaczy zbliżają się do Niego jako ci, którzy czują się dziedzicami królestwa niebieskiego. W zgromadzeniu, którego uczestnicy mają świadomość tej rzeczywistości i z tej racji wypełnieni są radością i wdzięcznością, sprawowanie Eucharystii przeżywane jest jako w święto, w którym pragnie się uczestniczyć. (…)
Liturgia niedzielna przypomina, że dzień Pański jest dniem solidarności i dzielenia się z najbardziej potrzebującymi, ubogimi. W ten sposób chrześcijańskie liturgia – martyria – diakonia, czyli kult – świadectwo – służba, stanowiące wymiary życia duchowego, ukazują nierozerwalny związek między sakramentem sprawowanym i adorowanym, dawaniem świadectwa Chrystusowi pośród doczesnej rzeczywistości i komunią budowaną przez posługę charytatywną.
ks. Paweł Maciaszek,
W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 46-49.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl