Do dzisiaj pamiętam dokładnie tę chwilę, choć minęło od niej już ładnych kilkadziesiąt lat.
Pierwszy raz w życiu byłem w Tatrach. Szliśmy Doliną Chochołowską. Po kilku godzinach wędrówki weszliśmy na Przełęcz Iwaniacką. Byłem zawiedziony brakiem jakichkolwiek widoków. Mgła i chmury zasłaniały wszystko. Nagle dmuchnął wiatr i przez grubą warstwę obłoków przebiło się słońce. Przede mną, na tle nieskazitelnego błękitu, odsłonił się przepiękny widok białych skał Kominiarskiego Wierchu. Trwało to tylko chwilę, ale wystarczyło, bym zakochał się w tych górach.
Kilka lat później po tym pamiętnym wydarzeniu Pan Bóg, również w Tatrach, tym razem w okolicach Morskiego Oka dał mi łaskę powołania do Zakonu Kaznodziejskiego. To było już drugie „przemienienie” w moim życiu. Oczywiście, nie sposób porównywać go do tego prawdziwego przemienienia, o którym czytamy w dzisiejszej Ewangelii. A jednak, w jakiś tajemniczy sposób Pan Bóg w tych dwóch wydarzeniach dotknął mojego serca.
Pan Bóg mówi do nas w różny sposób. Nie tylko przez słowa Biblii, które również może przesłaniać mgła naszego niezrozumienia. Warto jednak podjąć mozolną czasem wędrówkę przez karty Pisma Świętego. Jeśli będziemy jej wierni, z pewnością zostaniemy nagrodzeni. Pismo odsłoni przed nami swe wewnętrzne piękno. Przez łaskę i wierność Ewangelii, którą otrzymaliśmy w Jezusie Chrystusie, oświeci nas nadprzyrodzone światło zrozumienia życia i nieśmiertelności, o którym w drugim czytaniu wspomina św. Paweł. I tak jak Abraham otrzymamy błogosławieństwo i staniemy się nim dla innych.
o. Marek Cul, dominikanin
Liturgia słowa Bożego jest dialogiem. Potwierdza to psalm responsoryjny, który następuje po pierwszym czytaniu. Stanowi on odpowiedź wspólnoty wiernych na usłyszane słowo.
Odpowiednio dobrany do treści czytań, ma formę błagania, hymnu pochwalnego, lamentacji, skargi, okrzyku uwielbienia czy medytacji. Podobną odpowiedzią człowieka skierowaną do Boga jest śpiew Alleluja, przez który lud Boży przyjmuje mającego przemawiać Pana, pozdrawia Go i wyraża swoją wiarę. Ten wielkanocny akcent przypomina największą tajemnicę wiary o zmartwychwstaniu Zbawiciela oraz przygotowuje do wysłuchania Ewangelii, by potem, doceniając wartość Dobrej Nowiny, z głębi serca odpowiedzieć: „Chwała Tobie, Chryste”. Wyrażenie przez wiernych wielkich dzieł Boga – zarówno w psalmie, jak i w radosnym Alleluja – prowadzi do tego, że dostrzegają oni obecną w nich moc uświęcającą. Trójca Przenajświętsza, napominając człowieka, odbierając od niego cześć i uwielbienie, słuchając jego próśb, czyni to dla zbawienia rodzaju ludzkiego. Zmartwychwstały, wkładając w usta wiernych pełne mocy Alleluja, dzieli się z nimi swoim zwycięstwem nad grzechem i śmiercią oraz uświęca wiernych na życie wieczne.
Poznanie tajemnicy o uświęcającej mocy słowa Bożego, którego przyjęcie lub odrzucenie decyduje o wartości życia, nie jest wcale łatwe ani oczywiste. Tak jak dawniej, tak i dziś jedni to słowo odrzucają (por. Dz 13, 46; 1 P 2, 8; 3, 1), a inni je przyjmują (por. 1 Tes 1, 6; 2, 13). Niektórzy słuchają go (por. Kol 1, 5; Ef 1, 13), poddają się jemu z uległością i wprowadzają je w życie (por. Jk 1, 21n), przestrzegają go, aby osiągnąć zbawienie (por. 1 Kor 15, 2; Kol 3, 16).
Wszyscy zgromadzeni na sprawowanie Najświętszej Ofiary, zasłuchani w uświęcające słowo Boże i trudzący się nad wprowadzeniem ewangelicznych prawd w codzienność powinni pamiętać, że w ten sposób kształtuje się historia zbawienia. W ten sposób rodzi się w ludzkich sercach wiara, nadzieja i miłość. Stąd też wieczność chrześcijanina zależy od odpowiedzi, jakiej udzieli on Słowu Wcielonemu na wypowiedziane przez Niego prawdy.
Przedstawione (…) treści o uświęcającej mocy słowa Bożego z pewnością mogą stanowić zachętę do takiego przyjęcia Dobrej Nowiny, które będzie otwarciem się na działanie ukrytej w niej uświęcającej mocy. Taka postawa urzeczywistniana jest wówczas, kiedy składających się na liturgię słów (dialogu między Bogiem a człowiekiem) nie traktuje się jak innych tekstów. Tekst może informować, pouczać, ale tylko słowo przekonuje. Tekst może orientować, podawać rozwiązanie, ale tylko słowo wyzwala. Tekst może wskazywać, pośredniczyć impulsy, ale tylko słowo porusza. Tekst może uśmierzać, jednać, pocieszać, ale tylko słowo daje szczęście”.
ks. Paweł Maciaszek,W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 29-30.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl