Lubimy mieć rację. Niejednokrotnie tak interpretujemy
wydarzenia wokół nas, aby
potwierdzały nasze przypuszczenia.
Podobnie zachował się prorok Samuel z dzisiejszego pierwszego czytania. Posłany przez Boga z konkretną misją namaszczenia nowego króla spośród synów Jessego, widząc najstarszego, dobrze zbudowanego Eliaba, jakby odruchowo chce spełnić swoje zadanie. Bóg jednak ma inny plan. Dlaczego? Ponieważ Bóg patrzy na serce człowieka! Nie przeszkadza mu niski wzrost i rude włosy. Nie kieruje się ludzkimi kryteriami przydatności do wykonania zadania, ale zachwyca się sercem wypełnionym miłością, pełnym światła i dobra.
Dzisiejsza Ewangelia zmusza nas do odpowiedzi na pytanie: co chcę widzieć, patrząc na innych? Ślepiec, słuchając Jezusa, stopniowo odzyskuje wzrok i umacnia swoją wiarę. Najpierw pytany przez faryzeuszy o to, kto go uzdrowił, mówi: Człowiek zwany Jezusem (J 9, 11), następnie wyznaje, że jest On prorokiem (J 9, 17), aż wreszcie wyznaje swoją wiarę w Jezusa (por. J 9, 38). Uzdrowiony mężczyzna przeszedł z ciemności do światła. Odwrotną sytuację obserwujemy u faryzeuszów. Początkowo przyznają, że uzdrowienie jest cudem, następnie temu zaprzeczają, aż wreszcie wyrzucają niewidomego z synagogi. A jak ja patrzę? Czy światło, które noszę w sobie od chrztu świętego, oświeca moją drogę, czy może przykryłem je korcem grzechu?
Czwarta niedziela Wielkiego Postu, zwana niedzielą Laetare, przez jasne szaty liturgiczne i kwiaty ozdabiające kościół przypomina nam, że dobrze widzieć możemy tylko sercem wypełnionym blaskiem Bożej obecności.
ks. Dawid Madej
Spiesząc z pomocą potrzebującym, człowiek naśladuje dobroć Stwórcy, co z kolei pozwala na doświadczenie prawdy o stworzeniu na obraz i podobieństwo Boże.
Zaoszczędzone przez praktykę postną pieniądze czy inne dobra materialne mają być przeznaczone na cele miłosierdzia. Składana w ten sposób jałmużna jest świadectwem miłości braterskiej i stanowi lekarstwo na grzechy; poskramia pychę (która jest fundamentem wybieranego przez człowieka zła) i uczy pokory (jedynie człowiek wolny od zuchwałości i pychy zdolny jest wyciągnąć pomocną dłoń do bliźniego). Dzięki przypominanej w okresie Wielkiego Postu nauce Chrystusa o jałmużnie (por. Mt 6, 3-4) wierni mogą na nowo przyjąć i wypełniać wezwanie do nieustannej gotowości niesienia pomocy, jaka cechować powinna wszystkich
chrześcijan.
ks. Paweł Maciaszek,W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 54-56.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl