Papież Benedykt XVI podczas pamiętnej pielgrzymki do Polski, mówił do młodzieży na krakowskich Błoniach (27.05.2006) o domu zbudowanym na skale.
Wzbudzał tym samym tęsknotę „za takim domem, który będzie własny, który będzie trwały, do którego będzie się nie tylko wracać z radością, ale i z radością przyjmować każdego przechodzącego gościa”. Zachęcał też
polską młodzież do budowania domu, „w którym miłość będzie chlebem powszednim, przebaczenie koniecznością zrozumienia, a prawda źródłem, z którego wypływa pokój serca”.
O jakim domu marzymy? Papież sugerował młodzieży, często zafascynowanej wygodą i zewnętrznym blichtrem, że dom, to nie tylko miejsce zamieszkania, w którym człowiek może przebywać jakiś czas w sensie fizycznym. Dom to stan życia, który jest konieczny do osiągnięcia celu naszych dążeń uczuciowych,
intelektualnych i duchowych.
Niedościgłym ideałem domu jest dom naszego Ojca, o którym mówi w dzisiejszej Ewangelii Chrystus. Zapewnia On nas, że w domu Ojca, w ojczyźnie niebieskiej jest mieszkań wiele i znajdzie się w nim miejsce dla każdego, kto zdąża doń drogą, którą On jest. Nie jest to jednak droga wygodna, usłana różami, lecz często ciernista, pełna wyrzeczeń i trudu. Idąc nią, człowiek uczy się prawdziwej miłości.
Podziękujmy dziś Panu Bogu za to, że uzdolnił nas do miłości, która jest budulcem domu doczesnego, ale także i drogą do domu wiecznego szczęścia. Wszystkie inne ścieżki, które wskazuje świat, są najczęściej
błędnymi ścieżkami.One mamią iluzorycznym powabem, lecz nie uszczęśliwią człowieka, nie ukażą mu blasku piękna życia. Bardzo często są to ślepe zaułki, prowadzące donikąd. Prośmy Boga, byśmy nie stawiali kroków do tyłu, by nasza droga w stronę wiecznej miłości była autentyczna i piękna.
ks. Stanisław Jasionek
Cześć Matki Bożej wpisana jest w kult chrześcijański i głęboko zakorzeniona w tradycji narodu polskiego. W Polsce pierwsze nabożeństwa majowe wprowadzone zostały przez jezuitów w Tarnopolu (1838 r.) i misjonarzy w kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1852 r.).
Pierwszą książeczkę o nabożeństwach majowych wydał we Lwowie w 1839 r. ks. Wincenty Buczyński, jezuita. Centralną częścią tego nabożeństwa jest Litania loretańska – jeden z najpiękniejszych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej cnoty i przywileje, jakimi została obdarzona przez Boga. Litania ta prawdopodobnie powstała we Francji w XII wieku, a oficjalnie zatwierdzona została przez papieża Sykstusa V (zm. 1590). Następni papieże przypisywali do jej odmawiania kolejne odpusty. Nazwę „loretańska” otrzymała od włoskiej miejscowości Loreto, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana.
Pielęgnując religijność maryjną – na przykład przez odprawiane w miesiącu maju w kościołach i przydrożnych kapliczkach nabożeństwa ku czci Najświętszej Bogurodzicy Dziewicy – wierni dają świadectwo swojej pobożności ludowej. Pobożność ta stanowi jedną z form kultu chrześcijańskiego.
Maryjna religijność ludowa jest istotna dla życia wspólnoty ludu Bożego. Istotna dlatego, ponieważ wypływa z jego wiary i miłości ku Chrystusowi. Jest także wyrazem pojmowania zbawczej misji, jaką Bóg powierzył Maryi z Nazaretu – Matce nie tylko naszego Pana i Zbawiciela, lecz także wszystkich ludzi. Pobożność ta skupia w sobie i uzewnętrznia elementy kultury określonego środowiska oraz skutecznie pobudza wrażliwość tych, którzy się modlą. Praktykując tę pobożność, nie wolno zapominać o osobie i zbawczym dziele Jezusa Chrystusa. (…)
Nie wolno zapominać, że pobożność ludowa nie wyczerpuje się sama w sobie, lecz ma za zadanie przygotować serce i ducha na przyjęcie łaski Bożej udzielanej wierzącemu w liturgicznej celebracji misterium paschalnego Chrystusa Pana.
ks. Paweł Maciaszek,W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 92-96.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl