Dzisiejsza uroczystość zamyka wielkie wydarzenia zbawcze, zachęcając, byśmy z Panem Bogiem przeżywali naszą codzienność i zwyczajność życia. Dziś obchodzimy w Polsce XIII Dzień Dziękczynienia. Bądźmy wdzięczni Trójjedynemu Bogu za Jego obecność i łaskę w naszym życiu narodowym i osobistym.
Bóg objawił się jako wspólnota miłujących Osób. Stopniowo odsłaniał przed ludźmi prawdę, że jest Ojcem, Synem i Duchem. Jednym i jedynym Bogiem, w którym znajdują swe źródło miłość, łaska i jedność (drugie czytanie). Przez swe przymioty: miłosierdzie, łagodność, cierpliwość i wierność pociągał ich do siebie i pozwalał im doświadczyć swej bliskości (pierwsze czytanie). W nocnej rozmowie z Nikodemem Chrystus odsłonił wolę Boga względem ludzi. Ojciec niebieski posłał Syna, aby w mocy Ducha uratował od śmierci
wiecznej tych, którzy Go przyjmą i obdarzą wiarą. Cała zatem Trójca Święta uczestniczy w dziele zbawienia ludzkości (Ewangelia). Jest to dzieło trzech Osób Boskich jednomyślnie podjęte i dokonane.
Odpowiedzią na objawienie się Boga w Trójcy Świętej są uwielbienie i lęk, ufność i pokorne drżenie. Mojżesz zachwycony Bogiem prosił Go, aby nigdy nie opuszczał swego ludu. Podobną prośbę, by Trójjedyny Bóg był stale obecny w Kościele, wyraził św. Paweł (drugie czytanie). Jego obecność i działanie tworzą Kościół, chronią go i czynią znakiem zbawienia. Trzeba, byśmy, wpatrując się w Trójcę Świętą, naśladowali
Jej jedność i miłość w naszych ludzkich relacjach. „Bóg jest miłością”; kocha doskonale siebie i nas. Nie zamyka się w sobie, ale otwiera na swe stworzenie. Prośmy, by Pan Bóg pomagał nam wzrastać w szlachetnej i bezinteresownej miłości.
ks. Zbigniew Sobolewski
Czas stanowiący drogę do świętości – czas dokładniejszego poznawania Jezusa i pogłębiania przyjaźni z Nim – jest bardzo ważny w życiu chrześcijanina, a nazywany okresem zwykłym (lub czasem w ciągu roku, łac. tempus per annum) w celu odróżnienia ważnych okresów zbawczych wydarzeń. Tygodnie, w których doświadcza się piękna życia przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie w jedności Ducha Świętego oraz oddaje się należną Bogu wszelką cześć i chwałę, stanowią wyjątkowy czas ludzkiego życia.
W rozdzielonym na dwie części okresie zwykłym (pierwsza rozpoczyna się w poniedziałek po Niedzieli Chrztu Pańskiego i trwa do wtorku przed Środą Popielcową, a druga – od poniedziałku po Zesłaniu Ducha Świętego do I nieszporów 1. niedzieli Adwentu) świętuje się zbawcze tajemnice Chrystusa w całej ich pełni. (…) Wprowadza w codzienność chrześcijan duchowe przeżycia tajemnic wcielenia Chrystusa oraz Jego zmartwychwstania.
Treść omawianego czasu stanowią życie i działalność Jezusa Chrystusa zmartwychwstałego, który nieustannie żyje w swoim Kościele oraz przyczynia się do wzrostu ludu Bożego w łasce nadprzyrodzonej. Dokonuje się to przez słuchanie słowa Bożego, karmienie się Eucharystią i praktykowanie miłości. Przez takie życie wspólnota dzieci Ojca Niebieskiego zbliża się do celu, jakim jest wieczne przebywanie w Jego domu.
W każdą niedzielę wierni przez uczestnictwo we Mszy św. przeżywają i zapewniają Chrystusa: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Chrześcijanie są zatem w tym czasie szczególnie zaproszeni do pójścia za Jezusem w swoim życiu, które staje się w ten sposób włączone w historię zbawienia. Ten liturgiczny okres powinien być dla każdego z chrześcijan czasem szczególnego zaangażowania w służbę Ewangelii oraz prowadzić do otwarcia się na drugiego człowieka. Spełniać się wówczas będzie kierowana do Wszechmogącego prośba: „Pamiętaj, Boże, o Twoim Kościele na całej ziemi. Spraw, aby lud Twój wzrastał w miłości” (Druga modlitwa eucharystyczna,
MR, s. 318*).
Warto w tym miejscu zaznaczyć, że niezwykłość okresu zwykłego polega na tym, że następując po uroczystościach Bożego Narodzenia i Triduum Paschalnego, wprowadza w codzienność chrześcijan duchowe przeżycia tajemnic wcielenia Chrystusa oraz Jego zmartwychwstania.
Tym, co obecnie charakteryzuje ten czas, jest dobór czytań biblijnych, czyli taka lektura poszczególnych ksiąg, aby w określonym czasie przeczytać najważniejsze fragmenty objawienia Bożego. W ten sposób w ciągu trzyletniego cyklu czytane jest prawie całe Pismo Święte. Lektury wzięte ze Starego Testamentu tematycznie powiązane są z tekstami Ewangelii, aby ukazać jedność obu Testamentów. Podkreślają prawdę, że Stary Testament zapowiada to, co wydarzyło się w Nowym Testamencie.
ks. Paweł Maciaszek,W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 64-66.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić klikająć tutaj PRENUMERATA