W centrum dzisiejszej liturgii słowa znajduje się prawda o tym, że Jezus – Syn Człowieczy jest pokarmem na życie wieczne. Przyjmujących Go włącza we wspólnotę swojego Ciała i Krwi.
Dzieje wędrówki Izraela przez pustynię, które skrótowo opisuje pierwsze czytanie, są świadectwem mądrości i zbawczej pedagogii Boga. On, doświadczając wiarę swojego ludu, przygotowywał go stopniowo na przyjęcie największego daru Bożej miłości, jakim jest Ciało Syna Bożego wydane za życie świata (Ewangelia).
Wszystkie starotestamentowe znaki stanowią zapowiedź Tego, który jest prawdziwym pokarmem z nieba – Jezusa Chrystusa, wcielonego Słowa, nowego Mojżesza, który wyprowadza nowy lud Boży z niewoli – już nie egipskiej, ale niewoli grzechu i śmierci. On jest skałą, z której Bóg wyprowadza wodę żywą, czyli Ducha Świętego.
Gwarancją posiadania życia wiecznego nie jest bezmyślne przyjmowanie Komunii św., lecz trwanie w Jezusie Chrystusie, który nieustannie się nam udziela pod postaciami chleba i wina. On żyje dzięki Ojcu i w Ojcu, a my mamy żyć dzięki Niemu i w Nim. W ten sposób, jak poucza nas św. Paweł w drugim czytaniu z Pierwszego
Listu do Koryntian, tworzymy jedno Ciało, którym jest Kościół.
W Eucharystii Bóg nas posila i uświęca, aby ludzi, którzy mieszkają na jednej ziemi oświecała jedna wiara i łączyła jedna miłość. Kiedy przystępujemy do sakramentalnej uczty, zostajemy przeniknięci łaską Boga i stajemy się podobni do Chrystusa, naszego niebieskiego wzoru (druga prefacja o Najświętszej Eucharystii).
Dziękujmy dziś Bogu za realną obecność Chrystusa zarówno w Najświętszym Sakramencie, jak i w naszym braciach i siostrach, z którymi tworzymy jedno Ciało.
Opracowano na podstawie:Wielka tajemnica wiary. Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 176-178.
Kult Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie charakteryzuje duchowość i liturgię katolicką. Jedną z form tego kultu są procesje z Najświętszym Sakramentem zakończone błogosławieństwem, które już w średniowieczu należały do częstych przejawów życia religijnego.
Chrystus, ukrzyżowany i zmartwychwstały, obecny pod postacią chleba, nadal idzie po drogach świata i przewodzi ludowi pielgrzymującemu do wiecznej ojczyzny. Pragnący duchowego pokarmu człowiek ogarnia Chrystusa – Pokarm na życie wieczne – wzrokiem i umacnia się miłością, dostrzega cel ziemskiej wędrówki, wyraża jedność ze wszystkimi tworzącymi wspólnotę ludu Bożego. Miłość Zbawiciela budzi bowiem w osobie wielbiącej Go głód zespolenia się z Nim w Komunii św. i zjednoczenia, które dokonują się przez osobiste przyjęcie Chrystusa. Procesje mają szczególne znaczenie w życiu Kościoła i poszczególnych wiernych, gdyż są:
– jawnym wyznaniem wiary,
– oznaką jedności Kościoła, którego członkami są wszyscy chrześcijanie,
– budzeniem i podnoszeniem w uczestnikach ducha modlitwy,
– przypomnieniem, że celem doczesności jest osiągnięcie szczęścia wiecznego.
W jednej z katechez Jan Paweł II przywołał Najświętszą Maryję Pannę jako Tę, która pierwsza odprawiła procesję z Chrystusem. Wydarzenie to, opisane w Ewangelii, zawiera zalecenie dla wiernych głoszenia tajemnicy zbawienia: „Można powiedzieć, że pierwszą procesję Bożego Ciała odprawiła Maryja, gdy udała się z Nazaretu do swej krewnej Elżbiety, niosąc w łonie Jezusa, krótko po Jego poczęciu. Oby Kościół, kontemplując tę ewangeliczną ikonę, pospieszył na spotkanie współczesnego człowieka, aby z odnowioną miłością głosić mu Dobrą Nowinę zbawienia”.
Procesje eucharystyczne w założeniu nigdy nie miały być demonstracją wobec świata niekatolickiego. Rozpowszechnienie procesji w chrześcijaństwie trzeba wiązać z wprowadzonym wcześniej uroczystym zanoszeniem Wiatyku – Komunii św. dla ciężko chorych. Z tej okazji statut legata Jakuba z Liege wydany we Wrocławiu w 1248 r. wspomina o biciu w dzwony i zwoływaniu wiernych do udziału w procesji. Zwyczaj ten stanowił przygotowanie do wprowadzenia procesji między innymi w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa – Boże Ciało. (…)
W liturgii wiele znaków przypomina człowiekowi, że nie jest tu, na ziemi, zameldowany na stałe – procesję zalicza się do nich. Na treść jej składa się nauka o związkach między ziemią a niebem, między śmiercią a życiem. Człowiek w ten sposób poznaje swój stan pielgrzymi – pełen niedostatków wprawdzie, ale koronowany nadzieją.
ks. Paweł Maciaszek,W bliskości Boga. Jak żyć liturgią?, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2012, s. 85-87.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić klikająć tutaj PRENUMERATA