Kiedyś, gdy byliśmy jeszcze dziećmi, każdy przeżywał coś, o czym mówiło się: „pierwszy raz”. Może pierwszy raz rozłożyliśmy talerze przed obiadem, może pierwszy raz wynieśliśmy śmieci. Pierwszy raz zostaliśmy zaproszeni do współpracy. I pomimo że „nie chciało się”, potem była radość i duma.
Umiejętność współpracy to bardzo ważna część naszego życia. Pan Bóg umieścił nas wśród innych ludzi. I zaprosił do wspólnego budowania, tworzenia, działania. Dotyczy to także naszej sfery duchowej. Tej przestrzeni osobistej, intymnej, ale będącej też zaproszeniem do współpracy.
Przestrzenią naszej duchowej współpracy jest Kościół. Każdy z nas przez chrzest św. stał się częścią Kościoła. Łączy nas Jezus Chrystus. W Nim jesteśmy jak „naczynia połączone”. Gdy ożywiamy się duchowo, ożywia się cały Kościół. Gdy chorujemy duchowo, choruje też i Kościół. To wzajemna odpowiedzialność za siebie.
W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi: Gdy brat twój zgrzeszy przeciw Tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata (Mt 18, 15). Grzech, zło nas rozdziela. Niszczy jedność. Nasza współpraca polega na ratowaniu naszej jedności, bo w niej podążamy do zbawienia.
Obrazem duchowej współpracy jest sakrament pokuty i pojednania (spowiedź). Jezus powierzył władzę odpuszczania grzechów kapłanowi. Wybranemu, ale też człowiekowi. Wyznanie grzechów, a potem przekazanie
przebaczenia od Jezusa Chrystusa, to obraz najpiękniejszej współpracy na drodze do zbawienia! To współpraca z samym Jezusem, który pragnie, aby Jego miłosierdzie dotarło i było przyjęte przez każdego człowieka.
o. Tomasz Słowiński, dominikanin
Apostołowie wysłani przez Jezusa słyszą, że ci, którzy ich podejmą, przyjmą samego Boga Ojca i otrzymają
Jego nagrodę. Jeśli ona nie podlega utracie, to dlatego, że jest dana razem z życiem wiecznym.
O tym nieprzemijającym darze mówi także drugi czytanie. Apostoł nie pisze, że Chrystus powstał dzięki chwale Boga, ale dzięki chwale Ojca. Przez zmartwychwstanie Bóg potwierdził najważniejszą prawdę głoszoną
przez Jezusa, że Bóg jest Jego Ojcem. Także w naszym zmartwychwstaniu Bóg potwierdzi, że jest naszym Ojcem i przyjmie nas do swojego domu na zawsze.
Materialna gościnność, o której jest mowa w pierwszym czytaniu, oznacza w rzeczywistości przyjęcie słowa Bożego, a więc jest obrazem przyjęcia Boga i Jego woli w swoim życiu.
Zakończenie mowy misyjnej kończy przygotowanie uczniów do pracy ewangelizacyjnej. Każdy z nas może spotkać się z Chrystusem obecnym w Kościele, kiedy – podobnie jak apostołowie – ewangelizujemy i dajemy się ewangelizować przez piękno liturgii. Liturgia bowiem jest źródłem „ewangelizacyjnej działalności oraz źródłem dawania siebie ciągle na nowo” (Evangelii gaudium, 24). Chrześcijanin, człowiek wierzący w Chrystusa, jest posłany do drugiego człowieka, i to tym bardziej, im bardziej ten człowiek od Boga się oddalił.
Bóg przychodzi do nas w innych ludziach. Jest obecny w swoich posłańcach i przybywa po to, aby z nami przebywać oraz coś istotnego nam oznajmić. W związku z tym konieczne jest pielęgnowanie postawy gościnności, otwartości na drugiego człowieka. Także na tych, których nie znamy i którzy często budzą nasz lęk. Każdy z nas, przez chrzest, razem z Chrystusem wkroczył w nowe życie, co powinno prowadzić do zmiany postaw, zachowań, motywacji, sposobu traktowania innych ludzi, realizowania podjętych decyzji, a także naszych zamiarów i marzeń. Powinniśmy nieustannie pamiętać o tym, o czym słyszymy dziś w drugim czytaniu: „umarliśmy dla grzechu, żyjemy zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”.
Opracowano na podstawie:Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 117-118.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić klikająć tutaj PRENUMERATA