loading

2020.07.12 – 15 NIEDZIELA ZWYKŁA

BÓG NIESTRUDZONY

Dzisiejsze czytania ukazują mozolny wysiłek i wytrwałość: ulewa i śnieg niejako „wysilają się”, aby nawodnić i użyźnić ziemię, w celu zrodzenia plonów. Potem, w Ewangelii, siewca wysila się, rzucając w ziemię dobre ziarna, również oczekując wydania przez nią obfitego, wielokrotnego plonu.

     
Mamy sobie więc dzisiaj przypomnieć, że Ktoś nieustannie się nad nami wysila: zsyła różne „deszcze” łask, „nawadniając” nas wieloma niewidzialnymi natchnieniami i chroniąc nas od niebezpieczeństw. Ktoś się nad nami wysila, dając nam swoje słowo jak ziarno, codziennie czy co niedzielę, dając nam swoje sakramenty, a wraz z nimi niezliczone łaski o wartości wiecznej, czego na razie nie pojmujemy.

     
Bóg nigdy nie śpi, nie pozostawia nas, nigdy się od nas nie odwraca: w tym czasie zbawienia w sposób niestrudzony wsiewa, uprawia i oczyszcza swoją glebę i swój plon, aż wyłoni się w nas prawdziwe dziecięctwo Boże. Bóg idzie i sieje, nie zwracając uwagi na jakość gleby, po prostu sieje, wiedząc, że każdy człowiek to inna gleba. A my?

     
Jak słyszymy w dzisiejszych czytaniach: stworzenie jęczy i wzdycha w bólach rodzenia, ponieważ również ziemia pęka pod pługiem oracza, ziarno obumiera, wydając plon. Po śmierci mamy być z tego plonu rozliczeni, co jeszcze bardziej powinno wzmóc naszą codzienną czujność. Tak, zmarnowaliśmy już wiele łask, ale bądźmy równie niestrudzeni jak On: zacznijmy jeszcze raz. Bo przecież nasze zmagania, cierpienia, upadki i powstania, wszystko to się dzieje jednak pod czujnym okiem Tego, który cierpliwie nas prowadzi i strzeże, do którego wszyscy należymy.



ks. Adam Rybicki






Wielka tajemnica wiary

Eucharystia jako „wielka tajemnica wiary” jest rzeczywistością złożoną. Wyznajemy w niej centralne wydarzenie historii zbawienia: śmieć Chrystusa, Jego zmartwychwstanie i powtórne przyjście.

     
W niej to, co nadprzyrodzone, boskie, wkracza w świat, w nasz czas, w nasze istnienie. Spotykają się w niej Bóg i człowiek, niebo i ziemia.

     
W Konstytucji o liturgii na określenie Eucharystii są używane różne wyrażania: pamiątka Męki i Zmartwychwstania, Ofiara Ciała i Krwi Chrystusa, Ofiara Krzyża, Sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, uczta paschalna (KL 47). Można zatem powiedzieć, że Msza św. jest jednocześnie ofiarą Krzyża, pamiątką śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz świętą ucztą. Wszystkie te trzy wymiary Eucharystii należą do tej samej tajemnicy i nierozerwalnie się ze sobą łączą.

     
Eucharystia jest sprawowaniem uobecniającej się Pamiątki Pana. Najpełniej zostało to ujęte w Czwartej modlitwie eucharystycznej, w której wydarzenia z życia Jezusa zostały ukazane jako istotne momenty historii zbawienia. Wspominamy w niej zatem: Wcielenie, życie, głoszenie Dobrej Nowiny, Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa.

Opracowano na podstawie: bp prof. dr hab. Rudolf Pierskała,
„Oto wielka tajemnica wiary” – implikacje liturgiczne, w: Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt teologiczno-pastoralny, s. 37-38.

Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.

Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,

https://prenumerata.edycja.com.pl