W Chrystusie została objawiona prawda o relacji każdego człowieka z Bogiem. O niej właśnie odpowiada liturgia dzisiejszej niedzieli.
Pierwsze czytanie wskazuje na źródło i cel mądrości, o której – w odniesieniu do Salomona – możemy przeczytać w Pierwszej Księdze Królewskiej: „Mądrość Salomona przewyższała mądrość wszystkich ludzi Wschodu i mądrość Egipcjan” (1 Krl 5, 10). Mądrość jest darem Boga dla człowieka – nie tylko Salomona – by mógł odróżniać dobro od zła i w ten sposób wypełniać to, czego Bóg dla nas pragnie.
W drugim czytaniu św. Paweł ukazuje pięć działań Boga: poznał, przeznaczył, powołał, usprawiedliwił i obdarzył chwałą. Poznanie każdego człowieka przez Boga prowadzi do udzielenia mu kolejnych darów, o których wspomina Apostoł Narodów, aż do udziału w chwale samego Boga. Możemy ją osiągnąć, podejmując trud poszukiwania tego, co najcenniejsze, jak wskazują nam na to czytane dziś przypowieści ewangeliczne. Są one przede wszystkim apelem Boga o dokonywanie właściwych wyborów wobec dóbr ziemskich, które są niczym w porównaniu z największym dobrem, jakie człowiek może otrzymać. Jesteśmy zatem wezwani nie tylko do odrzucenia tego, co nam nie służy w drodze do domu Ojca, ale również do pozostawienia tych dóbr, które na tej drodze mogłyby nas zatrzymać.
Dla chrześcijan nieocenionym skarbem na tej drodze jest Eucharystia. Wszystko jest jej podporządkowane, z niej promieniuje moc na wszystkie dziedziny życia zarówno wspólnoty Kościoła, jak i poszczególnych wierzących. Bez Boga bowiem nic nie jest ani święte, ani mocne. To Bóg jest tym, dzięki któremu otrzymujemy właściwe rozeznanie tego, co jest dobre, i uczymy się dobrze korzystać z rzeczy przemijających i nieustannie zabiegać o dobra wieczne (por. kolekta).
Opracowano na podstawie: Wielka tajemnica wiary. Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 126-128.
Ich żywiołowy kult miał niebagatelne znaczenie dla młodego Kościoła Rusi i jej państwowości. Choć mało znani na Zachodzie są wspólni dla prawosławnych, grekokatolików i rzymskokatolików. Jakiekolwiek wątpliwości rozwiewa oficjalny spis świętych „Martyrologium rzymskie”, które wspomina ich 24 lipca.
Po tragicznej śmierci obu książąt zaczęto określać mianem strastotierpcy, tzn. cierpiący niewinnie mękę, przyjmujący śmierć z poddaniem się woli Bożej. Jest to typowo rosyjski typ świętości, który w nomenklaturze Zachodu określa się jako męczeństwo, ale nie ściśle z powodu wiary. Obaj święci nie szukali śmierci, ale przyjęli ją z pobudek religijnych. Przelaną niewinnie krwią upodobnili się do Chrystusa. Dzięki temu młode ruskie chrześcijaństwo ubogaciło Kościół dojrzałym owocem rodzimej świętości.
Filary Kościoła i państwa
Kilka lat później Jarosław, książę nowogrodzki, pokonał Świętopełka i rozpoczął starania o kanonizację stryjów. Władze kościelne początkowo sceptycznie odnosiły się do uznania świętości obu braci. Zarówno z powodu niereligijnego motywu śmierci, jak i faktu, iż obaj kandydaci byli osobami świeckimi. Koronnym argumentem był jednak żywiołowy kult, jakim lud otoczył Borysa i Gleba. Jego centrum stał się Wyszhorod niedaleko Kijowa, gdzie początkowo złożono ich zachowane od rozkładu ciała, które stały się celem licznych pielgrzymek. Co ciekawe, religijnym kultem nie otoczono trzeciego zamordowanego z tych samych względów księcia – Światosława. W ciągu stulecia od ich śmierci powstały aż trzy literackie utwory sławiące życie, śmierć i zdziałane przez nich cuda. Ich kult dotarł do Czech, a nawet Armenii. Dla młodego państwa i Kościoła Rusi Święci Borys i Gleb oraz ich wyniesienie na ołtarze spełniło podobne zadanie jak dla Polski św. Wojciech. Co ciekawe, obaj święci zostali kanonizowani pod swoimi pogańskimi imionami, przez co dokonała się jakby ich chrystianizacja.
br. Marek Urbaniak, brat szkolny
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl