Dzisiejsza liturgia słowa stwarza dogodną okazję do pogłębienia refleksji nad strukturą Kościoła katolickiego, który jest zbudowany na wierze Piotra i jego następców.
Dla ludzi, którzy próbują ustawiać swoje życie, nie biorąc pod uwagę tego, co zamierzył dla nich Bóg, to, co stało się z zarządcą królewskiego pałacu (por. pierwsze czytanie), jawi się jako coś nieprzewidywalnego. Ten kontrast pomiędzy ludźmi usiłującymi coś znaczyć dzięki swoim zdolnościom i pomyślności a Bogiem kierującymi się własną logiką zbawiania człowieka jeszcze bardziej podkreślają słowa św. Pawła z drugiego czytania o mądrości Boga i niemożności poznania jego planów, gdy człowiek kieruje się jedynie ludzką logiką. W działaniach Boga jednak nie ma jakiejś bezwzględności, despotyzmu czy chociażby chaosu. Wszystko dzieje się „z Niego i przez Niego i dla Niego”.
Taki sam sens ma symbolika obietnicy złożonej przez Jezusa Piotrowi. Obraz klucza oznacza skuteczność działania tego, który ten klucz posiada. Jest on darem Boga i tylko tym kluczem można skutecznie otwierać
i zamykać zgodnie z tym, czego dla poszczególnych osób pragnie Bóg.
Jezus uczynił Piotra Opoką swojego Kościoła i ustanowił pasterzem całego ludu Bożego. Komunia z Jezusem,
którego przyjmujemy pod postacią chleba, powinna zatem w prosty sposób prowadzić do komunii z papieżem i biskupem, a także ze wszystkimi wierzącymi w Chrystusa, w którym stanowimy jedno ciało. Stąd też konieczna jest troska o jedność całego Kościoła, wyrażająca się w posłuszeństwie, miłości, modlitwie i wsparciu wobec tych, których Bóg uczynił naszymi pasterzami.
Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 134-135.
Rzadki to wypadek, iż jakiś święty jest otaczany takim szacunkiem i kultem, że jego nazwisko staje się imieniem nadawanym dzieciom. Na naszym gruncie nazwisko Calasanz spolszczono jako Kalasancjusz lub Kalasanty i taką formę uzyskało też samo imię.
Przyszedł na świat w 1556 r. (lub rok później) w aragońskiej wiosce Peralta de la Sal (HIszpania) jako najmłodsze z ośmiorga dzieci. Wcześnie zapragnął zostać kapłanem. Zamiar ten spotkał się z aprobatą rodziców, którzy posłali syna do szkoły prowadzonej przez trynitarzy. Po jej ukończeniu Józef rozpoczął
studia z zakresu prawa i filozofii na uniwersytecie w Leridzie. Cztery lata później rozpoczął studia teologiczne, które kontynuował w Walencji i Alcalá de Henares. Rok 1580 stał się dla niego czasem próby: zmarła jego matka i brat, a ojciec nalegał, aby porzucił powołanie i zajął miejsce dziedzica rodu. Ostatecznie ciężka choroba Józefa i uczyniony przezeń ślub, że jeśli wyzdrowieje, to definitywnie poświęci się Bogu, przełamały opór ojca. W 1583 r. został wyświęcony na kapłana i rozpoczął karierę
na dworach biskupich.
Za sennym drogowskazem
W tym czasie święty zobaczył siebie w sennej wizji, jak w Rzymie naucza ubogie dzieci; od tego czasu słyszy w sercu głos: „Józefie, idź do Rzymu!”. Po uzyskaniu doktoratu zrealizował ten zamiar w 1592 r. Jego celem było początkowo otrzymanie od Stolicy Świętej dochodowej kanonii. Ponieważ sprawa się przeciągała, Józef zaangażował się w działalność charytatywną wśród rzymskiej biedoty. Szczególną troską otaczał dzieci, dla których w parafii św. Doroty na Zatybrzu otworzył pierwszą w dziejach bezpłatną szkołę (1597 r.). Był w niej nauczycielem, kapelanem, woźnym i kwestarzem na jej utrzymanie.
Szybko jednak spostrzegł, że do tak ogromnego przedsięwzięcia potrzeba wielu ludzi oddanych całym sercem zadaniu kształcenia ubogich. Tak narodziła się Kongregacja Ubogich Kleryków Regularnych Matki Bożej Szkół Pobożnych (od łacińskiego piarum – czyli pobożnych – popularnie nazywanych pijarami).
br. Marek Urbaniak, brat szkolny
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl