Jezus przyszedł na świat właśnie po to, by człowiek mógł odrzucić zło i wybrać dobro, odwrócić się od swojego dotychczasowego postępowania i całkowicie je zmienić.
Wszystkie trzy czytania, które otrzymujemy w dzisiejszej liturgii słowa, uwydatniają wartość postawy przeciwnej wcześniejszym własnym decyzjom czy wyborom dokonywanym przez innych. Człowiek ma się kierować w swoich wyborach wolą Bożą. Jak wcześniejsze zasługi nie mają znaczenia w przypadku późniejszego niesprawiedliwego postępowania, tak wcześniejsze grzechy nie zamykają drogi do nawrócenia. Taki właśnie wniosek możemy wysnuć z pierwszego czytania.
W Ewangelii natomiast otrzymujemy przypowieść o dwóch synach. Ukazuje ona relację między Bogiem a człowiekiem. Boże działanie jest apelem do człowieka, który sam wybiera to, czego chce lub nie chce się podjąć. Możemy odnaleźć się w tym synu, który mówi Ojcu: „Panie”, ale i tak nie wypełnia Jego woli, pozostając w ten sposób jedynie panem samego siebie. Możemy także odnaleźć się w drugim synu, który ostatecznie zrywa z grzechem nieposłuszeństwa („nie chcę”) i dąży do zjednoczenia swojej woli z wolą Ojca.
Taką właśnie postawę – całkowitego zjednoczenia z wolą Ojca – ukazuje nam św. Paweł w drugim czytaniu z Listu do Filipian. Przytaczając jeden z najstarszych hymnów chrześcijańskich opisujących osobę i dzieło Chrystusa, ukazuje głębię relacji Syna z Ojcem. To On właśnie ma być naszym wzorem w świecie, gdzie istotną rolę przypisuje się miejscu, jakie człowiek zajmuje w społeczeństwie.
Człowiek, który się opamiętał w znaczeniu ewangelicznym, inaczej ocenia rzeczywistość, pragnie czego innego i inaczej planuje swoje życie, gdyż odmienił swoje serce.
Opracowano na podstawie: Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt homiletyczny, s. 146-148.
Zdarza się czasem w życiu taka chwila, że wszystkie marzenia, jakie nosimy w sercu, mieszają się ze sobą i nagle eksplodują. Tak właśnie umiera gwiazda: najpierw oślepia nas eksplozja światła, potem nastaje mrok i chłód nocy.
Dokładnie tak było, kiedy dowiedziałam się, że jestem chora. Na początku nie chciałam wierzyć, ponieważ pewne rzeczy, mimo że w głębi ducha spodziewasz się ich, zawsze jednak cię zaskakują. „Dlaczego
właśnie ja?” – zadawałam sobie pytanie, czując nieopisaną bezsilność i samotność. Miałam świadomość, ale jakbym umarła. Życie zaczęło się ode mnie oddalać jak stały ląd, kiedy statek odpływa. Powoli i nieubłaganie. (…)
Życie mnie nie rozpieszczało, zwłaszcza w okresie, kiedy czułość jest czymś ważniejszym od powietrza. Wiem, co znaczy walczyć, i tego dnia, choć na początku płakałam, to jednak w końcu opanowałam się.
„Saro, nie poddawaj się – powiedziałam do siebie. – Dalej, odwagi, stań do walki! Jaki przykład dasz swoim dzieciom, jeśli się poddasz? Nie pierwszy raz przed tobą trudne chwile…”.
Mijał dzień za dniem, aż w końcu się uspokoiłam. I w pewnej chwili przyszła mi do głowy myśl, która zmieniła wszystko i nadała nowy sens życiu, wskazała jego cel, perspektywę i wartość: muszę zacząć pisać pamiętnik, opisać swoją historię. Śmierć nie może zwyciężyć. A przynajmniej nie w taki sposób.
Flavio Pagano, To nadal ja. Prawdziwa historia
o alzheimerze, miłości i niekończących się chwilach, Edycja Świętego Pawła 2019.
Seniorka neapolitańskiej rodziny słyszy od lekarza przerażającą diagnozę: alzheimer. Nim kawałek po kawałku choroba odbierze jej tożsamość i całkowicie uzależni od bliskich, pragnie pozostawić po sobie jakiś ślad – przekazać rodzinie „sekret udanego życia”. Jej ekscentryczna, głośna, ale bardzo kochająca się włoska rodzina próbuje odnaleźć się w nowej sytuacji, szukając różnych rozwiązań…
To pełna wzruszeń, momentami zabawna opowieść o miłości, jej granicach, dobrych i złych emocjach, obawach
i odwiecznych potrzebach oraz o poszukiwaniu szczęścia nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl