Radość jest naturalną potrzebą człowieka. Przeżywamy ją, gdy czujemy się szczęśliwi. Największym, niewyczerpanym źródłem radości jest obecność Boga. Możliwość spotkania Go. Jego bliskość, troska, dialog, czułość ojcowska i miłość, która nadaje blask naszym dniom. Bóg jest blisko.
Radości ziemskie są ulotne. Równie szybko przemijają, jak rodzą się w sercu. Izajasz mówi o najgłębszym źródle nieprzemijającej radości. Jest nim zbawcze działanie Boga (I czytanie). Świadomość, że nie jest się skazanym na samotność. Tam, gdzie jest Bóg, człowiek czuje się bezpiecznie. Jego serce wypełnia pokój, radość, poczucie bycia potrzebnym i kochanym.
Do radości wzywa chrześcijan św. Paweł (II czytanie). Jako sposób jej pielęgnowania wskazuje modlitwę. Wraz z troską o prawość sumienia pozwala ona człowiekowi nigdy nie utracić radości. Tam gdzie jest żywa komunia z Bogiem, tam rodzi się radość i pokój serca.
Ewangelia ukazuje wypełnienie się proroctw. To kolejny powód do radości. Bóg jest i działa na rzecz swego ludu. Przez Jana Chrzciciela wzywa do prostowania ludzkich dróg (Ewangelia). Przyszedł On, by objawić ludziom światłość Bożą i wskazać konkretne sposoby jej przyjęcia. To swoisty paradoks: nawrócenie, które uważane jest niekiedy za coś trudnego i wymagającego, staje się powodem radości.
Przeżywając radość z bliskości świąt Bożego Narodzenia, nie zmarnujmy pozostałego czasu Adwentu. Zintensyfikujmy duchowe przygotowania do przyjęcie Chrystusa, a wtedy nasza radość świąteczna będzie pełna i trwała.
ks. Zbigniew Sobolewski
Namaszczenie Duchem Boga oznacza udzielenie pełni władzy do wypełnienia określonej misji (por. 1 Sm 16, 13). (…) namaszczony Bożym Duchem prorok (…) ogłasza cel powierzonej mu misji.
Uzbrojony w moc Bożego Ducha posłaniec będzie przede wszystkim głosił dobrą nowinę ubogim (Iz 61, 1). Biblijni ubodzy (hebr. anawim) to ludzie wierni Bogu, którzy w każdym cierpieniu i niebezpieczeństwie oczekują Bożej pomocy. Stanowią oni warstwę społeczną ludzi bardzo biednych pod względem materialnym, którzy całą ufność pokładają w Bożej Opatrzności. W przeciwieństwie do bogaczy lekceważących Boże przykazania i uciskających biedaków ubodzy ziemi są ludźmi pokornymi i skromnymi, którzy tylko od Boga oczekują zbawienia. (…)
Przytoczenie przez Jezusa w synagodze w Nazarecie fragmentu tekstu Izajasza (zob. Łk 4, 18-19) jest wyraźnym świadectwem, że utożsamiał się On z osobą i misją namaszczonego proroka. (…)
1 Tes 5, 16-24
Życie wspólnot chrześcijańskich zawsze koncentrowało się na zgromadzeniach liturgicznych, podczas których na modlitwie składano Bogu w radości dziękczynienie (Dz 2, 42). Te trzy zalecenia są
ze sobą logicznie powiązane i odnoszą się do życia wewnętrznego. Życie duchowe chrześcijanina ma cechować atmosfera radości, modlitwy i dziękczynienia. Zewnętrzne działanie wierzących nie może być oderwane od tego, co wewnętrzne, a można nawet powiedzieć, że to drugie stanowi podstawę pierwszego. W walce między dobrem a złem wierzący zdobywa siłę i stałość jedynie poprzez postawę modlitewną przed Bogiem. Ona jest źródłem pokoju i radości. (…)
Święty Paweł podejmuje także kwestię charyzmatów. Nie wolno ich lekceważyć i odrzucać, gdyż są przejawem działania Ducha Świętego, a ich celem jest budowanie wspólnoty. Kontekst wskazuje, że nie wolno zakazywać mówienia o otrzymanej prawdzie tym, którzy pozostają pod działaniem Ducha Świętego. Gaszenie Ducha to przeciwstawianie się Jego działaniu, które ujawnia się poprzez charyzmaty. (…)
J 1, 6-8. 19-28
Jan Chrzciciel jest jedną z postaci uczących nas przeżywania czasu Adwentu. Jego imię (hebr. Johanan lub Jehohanan) oznacza „JHWH okazał miłosierdzie, łaskę”. W tekście Prologu jego funkcja zostaje określona jako dawanie świadectwa Jezusowi jako Światłości (J 1, 7). Na kartach czwartej Ewangelii ludzkiemu świadectwu Jana Chrzciciela o Jezusie towarzyszy świadectwo Ojca i Ducha Świętego (J 5, 32; 15, 26). Jan Chrzciciel jest tak głęboko zjednoczony z Bogiem, że staje się Jego narzędziem. (…)
Skuteczność jego przepowiadania zależna jest jednak od otwartości słuchaczy. Jan nie koncentruje całej uwagi na sobie, lecz daje świadectwo o nadchodzącym Mesjaszu. Stawia siebie w roli pokornego narzędzia wypełniającego z ufnością zadania postawione mu przez Boga. Świadectwo Jana Chrzciciela nie ogranicza się tylko do teraźniejszości, lecz wykracza w przyszłość, aby dać odpowiedź swoim słuchaczom na wszystkie oczekiwania eschatologiczne. Uczy nas, jak ważna i potrzebna w naszym życiu jest funkcja nauczyciela i świadka.
Biblia w liturgii Mszy Świętej, Edycja Świętego Pawła, 2016
Książki „Biblia w liturgii Mszy Świętej” z serii W Drodze do Emaus pragną wprowadzić czytelnika w swoiste doświadczenie uczniów idących do Emaus. Każda Msza św. zbudowana jest według schematu wydarzenia z Emaus: najpierw wyjaśnienie Pisma, czyli liturgia słowa, a następnie łamanie chleba, czyli liturgia eucharystyczna. Prezentowana pozycja zawiera zwięzłe objaśnienia wszystkich czytań mszalnych, które pomogą czytelnikom nie tylko zapoznać się z treścią odczytywanych tekstów, ale także pogłębić ich zrozumienie i umożliwić w ten sposób pełniejsze i bardziej świadome uczestnictwo w każdej, nie tylko niedzielnej Eucharystii.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl