Budować wspólnotę można na różne sposoby. Świadczy o tym historia zakonów, stowarzyszeń, partii, narodów i grup przestępczych. Budowanie Kościoła ma się opierać na jedności, mającej swoje źródło i cel w jedności Trójcy Świętej.
Apostołowie przed Zesłaniem Ducha Świętego wielokrotnie dają przykłady ludzkiej niecierpliwości: kłócą się o to, kto z nich jest najważniejszy, zazdroszczą sobie przyjaźni z Jezusem, załatwiają sobie posady
w królestwie Bożym, wypominają Judaszowi nieuczciwość. Wreszcie przerażeni uciekają z ogrójca i zapierają się Mistrza.
Po Wniebowstąpieniu Pana nie ma w Dziejach Apostolskich śladu ich ludzkich krytyk, ambicji i ograniczeń. Jest współdziałanie, poświęcenie, wzajemne zrozumienie i radość. Oto przykład skutecznych dziesięciodniowych rekolekcji, bo owocujących prawdziwym nawróceniem!
Cóż tam mogło się wydarzyć? Może kluczem do sukcesu była wspólna, żarliwa modlitwa? A może poczucie pustki po odejściu Jezusa, której przejawem było uporczywe wpatrywanie się w niebo, by jak najdalej
odsunąć w czasie powrót do rzeczywistości?
A może przypomnieli sobie, że teraz spotkają Jezusa jedynie we wspólnocie, gdzie dwaj albo trzej będą
zgromadzeni w Jego Imię? Zachowanie jedności stało się odtąd jedyną drogą do przebywania w bliskości Zmartwychwstałego. Ta jedność nie jest wynikiem rezygnacji ze swojego zdania, z szukania świętego spokoju albo przymykania oka na krzywdę. Ta jedność jest nieustannym trudem okazywania pokory, cichości, cierpliwości i wyrozumiałości (drugie czytanie). Ile trudu ponosi każdy z nas, by taką
jedność budować?
ks. Arnold Nowak
Nasz Pan nie ma słów podziękowania dla zrzędliwego służącego, który narzeka na swoją posługę przy stole po całym dniu orania pola. Ci, którzy miłują Pana, ani przez moment nie pomyślą o poświęceniu. Nie można bowiem nazwać poświęceniem tego, co jest po prostu spłatą niewielkiej części zaciągniętego wobec Boga długu, którego i tak nie sposób spłacić. Z chwilą gdy popadamy w zbytnie zadowolenie ze swojej pracy, obraca się ona wniwecz w naszych rękach.
Zaczynamy myśleć o sobie, a nie o swojej pracy, o wspaniałościach, które osiągnęliśmy, zamiast o trudach, które nas czekają, i tym, jak najlepiej moglibyśmy się z nich wywiązać.
Gdy tylko zaczynamy narzekać na swój los i obowiązki, gdy tylko zaczynamy się uskarżać na to, że nasze brzemię jest zbyt ciężkie, natychmiast stajemy się niezdolni do sprostania zadaniu, czyniąc je bardziej onieśmielającym niż wcześniej, a siebie samych – mniej kompetentnymi do jego wykonania.
Szczere intencje, czystość i przejrzystość motywów, radość, z jaką przystępujemy do pracy, wszystko to liczy się dla Boga bardziej niż ilość wykonanej pracy. On powiedział, że powinniśmy być zadowoleni z tego, że służymy przy stole Pana, nawet jeśli przedtem zaoraliśmy ziemię i nakarmiliśmy bydło. Chociaż nasza pora na jedzenie i picie może nastąpić później, powinniśmy pracować dla Jego chwały, a w rezultacie spożywać swój chleb z radością i prostotą serca, nie tylko dla przyjemności, ale i po to, aby nabrać nowych sił do służenia Mu.
„Zaiste wielka jest pustka, która pozostaje w sercu, gdy wypędzimy z niego Chrystusa”. Arcybiskup Fulton J. Sheen, mistrz życia duchowego w praktyce, tym razem w rozważaniach, które przyniosą ukojenie naszemu rozbitemu, pełnemu chaosu wnętrzu. „Droga do pokoju serca” to książka, w której z precyzją wytrawnego chirurga mądry arcybiskup pomaga odciąć i odrzucić to, co nas zatruwa: egoizm, koncentrację na sobie, zazdrość i inne duchowe narośla. Jak zwykle konkretnie i praktycznie, a zarazem z duchową finezją graniczącą z mistyką prowadzi nas w podróż przez nas samych – do Boga. W książce czytelnik znajdzie wspaniałe treści do pracy nad sobą, do refleksji, do medytacji i modlitwy.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem,
https://prenumerata.edycja.com.pl