Różnorodność w Kościele: bogactwo czy problem?
Z tym tematem zmierzył się już św. Paweł u początku wspólnot chrześcijańskich. I pozostawił nam cenne wskazówki posługując się obrazem Mistycznego Ciała Chrystusa.
Relacja między różnymi członkami tworzącymi jedno ciało jest znacząca i głęboka. „Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni”. Te słowa nie tracą swojego znaczenia wraz z upływem czasu. Jedna wiara w Chrystusie łączy dzisiaj wielu wiernych z różnych kontynentów i krajów.
Kościół jest niezwykłą wspólnotą, która łączy ludzi z różnych narodów, kultur i języków. To sprawia, że modlimy się i wyrażamy wiarę na wiele różnych sposobów. Ta różnorodność jest wielkim bogactwem, ale wymaga od wszystkich chrześcijan głębokiego i szerokiego spojrzenia na świat oraz nawrócenia serca.
Czy ma jakiś sens mówienie, że oko pełni funkcję ważniejszą od nóg? Albo ręce są bardziej potrzebne niż stopy? Wszystkie członki ciała mają swoje zadanie do spełnienia i każdy jest potrzebny, aby dobrze działało całe ciało. Podobnie każdy chrześcijanin, który stara się kochać Jezusa niezależnie od pochodzenia, języka, kultury, narodu czy wykształcenia jest częścią Kościoła i buduje cywilizację miłości.
Każdy Kościół partykularny – diecezjalny czy parafialny jest cenną częścią Kościoła powszechnego, który ubogaca swoją obecnością. Czy jednak potrafimy tak właśnie postrzegać Kościół?
o. Luca Bovio IMC, Papieskie Dzieła Misyjne
Gdy doświadczamy mocy miłości Boga, gdy rozpoznajemy Jego ojcowską obecność w naszym życiu osobistym i wspólnotowym, nie możemy nie głosić i nie dzielić się tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.(Papież Franciszek)
To, co sprawia, że „nie możemy nie głosić”, to doświadczenie miłości Boga. Tylko ono potrafi uzdolnić nas do prawdziwej ewangelizacji. Miłość stanowi treść i sens każdego misyjnego powołania i posłania. Bóg bowiem tak bardzo ukochał świat, że dał swego Jedynego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3, 16). Chrystus, posłany przez Ojca i Ducha Świętego, by zbawić świat, powołał apostołów, by kontynuowali Jego misję: Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam (J 20, 21). Mocą Ducha Świętego uzdolnił ich do świadectwa: gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami (…) aż po krańce ziemi» (Dz 1, 8). Obiecał im swoją stałą obecność: Idźcie więc i pozyskujcie uczniów pośród wszystkich narodów (…) A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni… (Mt 28, 19-20). Do głoszenia Ewangelii przynagla ich miłością (2 Kor 5, 14), którą rozlewa w ich sercach przez Ducha Świętego (Rz 5, 5).
Zmartwychwstały Chrystus potrzebuje apostołów, ponieważ to przez nich może zbliżyć się do każdego człowieka tu i teraz. A Dobra Nowina staje się czytelna w świecie dzięki tym, którzy starają się być żywym Jezusem i którzy tym samym stają się żywą Ewangelią (ks. J. E. Bifet).
Czy nie poznaliśmy takich osób w swoim życiu i otoczeniu? Dla jednych kimś takim był o. Marian Żelazek, werbista, dla innych – dr Wanda Błeńska lub brat Roger z Taize. Ich świadectwo ma moc zwłaszcza dziś, gdy czujemy się przesyceni lub zwiedzeni wielością słów.
Wołanie Jana Pawła II o świadków miłości Boga wydaje się wciąż bardzo aktualne: Potrzebni są apostołowie doświadczeni w człowieczeństwie, znający dogłębnie serce dzisiejszego człowieka, tacy, którzy uczestniczyliby w radościach i doświadczeniach współczesnych społeczeństw, a równocześnie byliby zakochanymi w Bogu ludźmi kontemplacji.
Abyśmy mogli być takimi świadkami Chrystusa – zdolnymi dostrzegać Go w każdym człowieku – potrzebujemy rozmyślać nad Jego słowem, żyć i kształtować serce według Ewangelii i uczestniczyć w Eucharystii, która jest źródłem jedności.
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański