Przez cały okres Wielkiego Postu słowo nawrócenie zajmuje miejsce centralne. Odnajdujemy je nawet w czytaniach i modlitwach wypowiadanych przez kapłana podczas Eucharystii.
W „Leksykonie duchowości katolickiej” czytamy, że nawrócenie jest procesem wynikającym z podjęcia świadomej decyzji zerwania z grzechem i zwrócenia się do Boga oraz zawierzenia Jego miłości. Dokonuje się ono we wnętrzu człowieka. Wyrazem nawrócenia jest jego pozytywna postawa, działanie, wartościowanie i myślenie.
Możemy zadać sobie pytanie: na czym polega zerwanie z grzechem i zwrócenie się do Boga? Mamy do czynienia z podążaniem w dwóch kierunkach. Albo do tyłu albo do przodu.
W nawróceniu nie wystarczy wyznać grzechy. Trzeba bezwarunkowo oddać Bogu swoją przeszłość, porzucić to wszystko, co odrywało nas od Boga, dając złudne poczucie bezpieczeństwa. Jeśli oglądamy się wstecz, to nie przyjmujemy Bożej łaski. Jeżeli natomiast patrzymy w przyszłość, to znaczy, że jesteśmy bardziej otwarci na Boga, który działa w ukryciu mocą Ducha Świętego: „oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie” (Iz 43,19a). Taka postawa człowieka wierzącego sprawia, że pozwala on Panu Bogu i Jego łasce przenikać do głębi i prowadzić się do poznania Bożej miłości. Nawrócenie wymaga otwarcia i przemiany serca.
Skoro Bóg wzywa nas do nawrócenia, to znaczy, że jest ono w zasięgu naszych możliwości. Oto mamy przed sobą drogę życia lub śmierci. Co może być ważniejszego? „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie” – czytamy w dzisiejszej Ewangelii.
o. Luca Bovio IMC, Papieskie Dzieła Misyjne
Bardziej pragnę święceń jednego kapłana rodzimego niż nawrócenia pięćdziesięciu tysięcy wiernych”. (Papież Innocenty XI)
Te słowa papieża Innocentego XI są wyrazem troski o Kościół, który bez rodzimych kapłanów w danym kraju i kulturze byłby jak roślinka bez korzeni.
Miejscowe powołania i dobra formacja w seminariach jest sprawą „życia i śmierci” dla Kościoła w danym kraju. W przeciwnym razie izolacja i wygnanie „obcych” misjonarzy mogłoby wykorzenić go i pozbawić wiernych dostępu do Eucharystii.
Wzięły to sobie do serca panie Stefania i Joanna Bigard [Bigar], dając początek Papieskiemu Dziełu św. Piotra Apostoła (PDPA). A wszystko zaczęło się od listu biskupa z Japonii, który skarżył się na trudności w przyjęciu kandydatów do seminarium. Przeszkodą był brak środków materialnych na ich utrzymanie. Biskup mógł przyjąć tylko 12 kandydatów, a zgłosiło się 50. Na jego apel matka i córka odpowiedziały kwestą wśród przyjaciół i znajomych. Zebrały środki na utrzymanie jednego kandydata, potem kolejnego i kolejnego… Część ofiarodawców zobowiązała się do systematycznego wspierania seminarzystów. Cztery lata później, w 1893 r., otwarto ufundowane przez panie Bigard seminarium na Cejlonie. A ich inicjatywę pochwalił sam papież Leon XIII w encyklice Ad extremas Orientis.
Po śmierci swojej matki Joanna oddała na rzecz Dzieła św. Piotra Apostoła cały swój majątek. Z tego powodu spotkało ją wiele przykrości ze strony krewnych. W wieku 47 lat przekazała Dzieło Siostrom Franciszkankom Misjonarkom Maryi, a sama poddała się leczeniu w zakładzie zamkniętym w Alancon. Nigdy go już nie opuściła, zmagając się z chorobą przez 28 lat. „Jestem przekonany, że bolesne doświadczenie pani Bigard przyczyniło się bardziej do rozwoju Dzieł św. Piotra Apostoła niż wszystkie poczynania i ofiary” – powiedział jej spowiednik.
Dziś to dzieło w imieniu papieża troszczy się o utrzymanie i formację kleryków w krajach misyjnych na całym świecie. W pomoc włączają się uczniowie szkół średnich i studenci, całe rodziny i parafie. Przez misyjny bukiet dzieło wspierają nowożeńcy i prymicjanci.
Od miłości i gorliwości przyszłych kapłanów zależy życie chrześcijańskie wiernych i rozwój Kościoła. Czy można wobec tego pozostać obojętnym?
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański